Να αιχμαλωτίσεις μια στιγμή του πρωινού
Τι αποκοτιά
με τόση φτώχεια μέσων.
Ποιά επιφάνεια - λόγου χάρη -
πόσα χρώματα
ποιό υλικό
ποιές λέξεις
πόσοι ήχοι
μπορούνε, Θέ μου, να ιστορίσουνε
το βροντερό «π α ρ ώ ν» μιας απουσίας
ή το αντίθετο...
Δεν προσπαθώ επομένως.
Μένει ωστόσο
να ψιθυρίσω την πανάρχαιη προσευχή:
Δόξα στο κάθε Σήμερα που ξημερώνει.
Δόξα του.
(ΧΔ)
Η διάνοιξη του δρόμου από τον Αγιώργη το Σαρά μέχρι το χωριό, μήκους 12 χιλιομέτρων έγινε το 1950. Οι Σερβαίοι διέθεσαν τις μερίδες τους από τη βοήθεια της UNRA που πουλήθηκαν για να συγκεντρωθούν χρήματα για την μπολντόζα. Επίσης δούλεψαν προσωπική εργασία όλοι οι ενήλικες του χωριού. Οι Αραπαίοι, επειδή είχαν να περπατήσουν μια ώρα παραπάνω από τους Σερβαίους, για να φθάσουν από το σπίτι τους στο έργο και μία να γυρίσουν, κοιμόσαντε το βράδυ εκεί που δούλευαν.
