Το τηλεφώνημα που δέχτηκα το πρωί της Κυριακής 21/04/2024, από τον ξάδερφός μου Κώστα Ν. Σχίζα, με άφησε άναυδο. Μου είπε ο Κώστας πως έλαβε ένα τηλεφώνημα από κάποιο Νοσοκομείο, ότι το ΕΚΑΒ πήγε εκεί κάποιον Γιάννη Μπόρα και πως στο κινητό του βρήκαν μια τελευταία κλήση με το δικό του όνομα. Τους είπε ο Κώστας πως είναι ξάδερφός του, αλλά του απάντησαν πως δεν μπορούν να του δώσουν πληροφορίες, αφού δεν έχουν συγγένεια πρώτου βαθμού.
Τελικά βρήκαμε τα τηλέφωνα της Γεωργίας και της Διαμάντως και σε μια-δυο ώρες μάθαμε τα δυσάρεστα, ότι ο Γιάννης ήταν νεκρός στο Τζάνειο νοσοκομείο. Μεταφέρθηκε εκεί από κάποιο σταθμό του μετρό, όπου υπέστη αιφνίδιο θάνατο.
Αγαπητέ φίλε και πατριώτη Γιάννη, τι να γράψω για σένα, που έχω τόσα πολλά. Όταν εγώ έφυγα από το χωριό μας για την Αθήνα, εσύ ήσουν ακόμη μαθητής στο εξατάξιο Γυμνάσιο. Συναντηθήκαμε στην Αθήνα το καλοκαίρι του 1977, όταν έλαβα ένα τηλεφώνημά σου, και μου πρότεινες αν μπορώ να αντιπροσωπεύσω μια μεγάλη εταιρία ετοίμων ενδυμάτων, όπου εργαζόσουν ως λογιστής και ο βιομήχανος σε είχε σε μεγάλη εκτίμηση. Συμφώνησα με την εταιρία και αυτό στο χρωστώ ως μεγάλη χάρη. Έκτοτε βλεπόμαστε συχνά και κάναμε και κάποια παρέα. Στη βιοτεχνία, πάντως, που εγώ συνέχισα να εργάζομαι για πολλά χρόνια, δεν σε ξέχασε κανένας. Συχνά γινόταν αναφορά στο όνομά σου,με καλά πάντα λόγια.
Από ότι μου είχες πει, είχες τελειώσει την ΠΑΝΤΕΙΟ σχολή και ότι είχες γραφτεί παράλληλα και στη Νομική. Πήρες και από εκεί το πτυχίο σου και σταμάτησες να εργάζεσαι πλέον ως λογιστής, αφού οι ορίζοντές σου είχαν διευρυνθεί και είχαν διαφορετική –νομική- κατεύθυνση. Δεν ακολούθησες ποτέ τη Δικηγορία, αλλά στράφηκες στο Δικαστικό Σώμα. Ως Ειρηνοδίκης και Πρωτοδίκης υπηρέτησες σε πολλές πόλεις της επαρχίας και στη συνέχεια ως πρωτοδίκης διορίστηκες στην Αθήνα, όπου σταδιακά ανέβηκες ιεραρχικά πολλές βαθμίδες και συνταξιοδοτήθηκες με το βαθμό του Εφέτη. Μια εξαιρετική και αξιοζήλευτη σταδιοδρομία.
Παντρεύτηκες την Ειρήνη (την γνώριζα και ήταν μια εξαιρετική κοπέλα), που εργαζόταν και αυτή στην ίδια βιοτεχνία και αποχτήσατε δύο εξαιρετικά παιδιά, τον Κώστα και το Λυκούργο. Δυστυχώς η Ειρήνη πέθανε και αυτή αιφνίδια, πάρα πολύ νέα (το 1996 αν θυμάμαι καλά), και ανέλαβες μόνος σου το μεγάλωμα και την ανατροφή των παιδιών. Έγιναν και τα δύο εξαιρετικοί επιστήμονες και διαπρέπουν στο εξωτερικό.
Παράλληλα με την επαγγελματική σου σταδιοδρομία ασχολήθηκες και με τα συλλογικά του χωριού μας Σέρβου, αλλά και με το χωριό Δάφνη Γορτυνίας, καθ’ ότι η μισή σου ζωή ήταν εκεί, όπου είχατε τα κτήματά σας. Αγόρασες στο χωριό το σπίτι της Δασκάλας (Στρίκου-Κομνηνού), που ήταν πατρικό της οικογένειάς σου, το ανακαίνισες και κανένα καλοκαίρι δεν έλειψες, τα τελευταία χρόνια.
Θυμάμαι που ήσουν στο ΔΣ του Συνδέσμου περί το τέλος του 1970, επί προεδρίας Στάθη Δάρα, εποχή που έγιναν πάρα πολλά και σημαντικά συλλογικά έργα. Επειδή για πολλά χρόνια ήμουν μέλος στο Δ.Σ. του Συλλόγου μας, σε θυμάμαι πάντα σε κάθε εκδήλωση ή συνέλευση να είσαι παρόν. Στη ΓΣ του 2010 (;) που έγινε η τελευταία αναθεώρηση του καταστατικού του Συνδέσμου συμμετείχες ενεργά στη συζήτηση και κάλυψες όλα τα νομικά θέματα, που τυχόν θα μπορούσαν να δημιουργηθούν. Όταν το 2015 υπήρχε απροθυμία πατριωτών για το ΔΣ, προσφέρθηκες, χωρίς δεύτερη κουβέντα, να συμμετάσχεις στο Δ.Σ. Στη συνέχεια έγινες και πρόεδρος του ΔΣ και πρόσφερες ότι μπορούσες καλύτερο. Ιδιαίτερα βοήθησες στην έκδοση και διακίνηση της εφημερίδας «Αρτοζήνος», ακόμη και με τη νέα διοίκηση του Συνδέσμου, που δεν μετείχες στο ΔΣ. Δυστυχώς η εφημερίδα σταμάτησε να εκδίδεται πλέον.
Θα σε θυμάμαι για το χαμόγελό σου, την εργατικότητά σου, το ήπιον του χαρακτήρα σου, τους χαμηλούς τόνους στις συλλογικές και άλλες συζητήσεις, την καλοσύνη σου, τη κοινωνικότητα σου, τη συναίνεση και γενικά την τεκμηρίωση των απόψεών σου.
Στα παιδιά σου Κώστα και Λυκούργο, στις αδερφές σου και στις οικογένειές τους και σε όλους τους συγγενείς και φίλους τα θερμά μου συλλυπητήρια. Να είναι όλοι καλά να σε θυμούνται.
Εγώ, όσο ζω δεν θα σε ξεχάσω.
Ας είναι αιωνία η μνήμη σου και καλό Παράδεισο
Ο πατριώτης και φίλος σου Γιώργος Δ. Βέργος.
