Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1950 οι συνθήκες ζωής, συγκρινόμενες με τις σημερινές ανέσεις, ήσαν πολύ δύσκολες.Ο πολιτισμός δεν είχε φθάσει στο χωριό, δεν υπήρχαν εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλέφωνα, ηλεκτρισμός και αμαξητός δρόμος.Μετά τη συμφορά και κατάρα του εμφυλίου, σιγά-σιγά άρχισε η ανασυγκρότηση του Κράτους με έργα υποδομής που η χρηματοδότησή τους ήταν προβληματική. (Ο προϋπολογισμός του κράτους για πολλά χρόνια έκλεινε με Αμερικανική βοήθεια, με ότι αυτό συνεπαγόταν…).

1951: Το πρώτο αυτοκίνητο (τζιπ της Νομαρχίας) στο χωριό. Όρθιος μπροστά ο Γ. Σχίζας (Σγούλιας) με την ποδιά του τσαγκάρι).

Οι τοπικές κοινωνίες με επικεφαλής τα Κοινοτικά Συμβούλια, για να επουλώσουν τις καταστραμμένες υποδομές και να βελτιώσουν τη ζωή των οικογενειών τους, είχαν θεσπίσει την «προσωπική εργασία» διότι χρήματα, για να επιβάλλουν φόρους και τέλη, δεν κυκλοφορούσαν ούτε για το δίσκο στην Εκκλησία. (τα αβγά σε ένα βαθμό χρησιμοποιούνταν ως συναλλακτικό μέσο στα μαγαζιά του χωριού με ισοτιμία ένα αβγό προς χίλιες δραχμές ή μια δραχμή από τις νέες όταν κόπηκαν τα τρία μηδενικά).

Οι παππούδες και πατεράδες μας με επικεφαλή τον τότε πρόεδρο Ι. Ρουσιά, και τη συμπαράσταση του Συλλόγου μας με μπροστάρη τον αείμνηστο γιατρό Ι. Δημόπουλο, με ομοψυχία και «Προσωπική Εργασία» έβαλαν το μεγάλο στόχο να φτιάξουν δρόμο να έρχονται αυτοκίνητα στο χωριό ώστε να έχουν γρήγορη προσπέλαση στη Δημητσάνα και Τρίπολη για καλό και για κακό. Η κατασκευή του δρόμου ξεκίνησε από το γεφύρι του Σαρά, με κασμάδες και φτυάρια και στη συνέχεια το έργο ολοκληρώθηκε με τη χρησιμοποίηση μιας μπουλντόζας. Μπολτοζιέρης ήταν ένας καλοκάγαθος χειριστής «Ο Δημητρακάς» όπως τον έλεγαν, και όλα τα παιδιά τον θαυμάζαμε τόσο, όσο αναλογικά αργότερα θαυμάζαμε τον Ρώσο Γιούρι Γκαγκάριν που πρώτος πέρασε στο Διάστημα την 12/4/1961 και τον Αμερικανό Νηλ Άρμστρονγκ που πρώτος πάτησε το πόδι του στο φεγγάρι την 20/07/1969.

Γι αυτό κάθε μέρα όταν σχολάγαμε από το επάνω σχολείο τρέχαμε να χαζέψουμε τα μηχάνημα του πολιτισμού και το Δημητρακά. Ο ενθουσιασμός όχι μόνο των παιδιών αλλά και όλων των κατοίκων του χωριού έφθασε στο Ζενίθ, όταν στο ηλιόλουστο και παγωμένο μεσημεράκι στις 6 Δεκεμβρίου 1950 ημέρα του Αγίου Νικολάου, έφθασε η μπουλντόζα στη σημερινή πλατεία του χωριού, μπροστά στο σπίτι του Αλούπη. Η υποδοχή ήταν εντυπωσιακή. Με ένα «ωσανά……» όλοι εκφράσαμε τη χαρά μας, που εκδηλώθηκε με χειροκροτήματα και ευχές. Οι γυναίκες είχαν βγάλει από τα μπαούλα τους μεσσήνες (Μαντήλια μεταξωτά και αραχνοΰφαντα με συνδυασμούς χρωμάτων άσπρου με βυσσινί ή μπλε ανοιχτό) και κρέμασαν τόσες πολλές στην μπουλντόζα που έμοιαζε με λατέρνα.

Το τιμώμενο πρόσωπο βέβαια ήταν ο Δημητρακάς που καμάρωνε για το έργο του, με έπαθλο μια ωραία μεσσήνα καρφωμένη στο πέτο του. Η χαρά, των παιδιών κυρίως, ήταν μεγαλύτερη όταν έφθασε και είδαμε το πρώτο αυτοκίνητο στη ζωή μας που ήταν ένα τζιπ της Νομαρχίας. Το θαυμάζαμε γιατί μέχρι εκείνη τη στιγμή βλέπαμε μόνο φώτα τα βράδια στην Ανδρίτσαινα και οι μεγάλοι μας έλεγαν ότι ήσαν αυτοκίνητα και με τη φαντασία μας προσπαθούσαμε να τους δώσουμε σχήμα και μέγεθος. Δεν είχαν τα παιδιά εκείνα τα χρόνια παιχνίδια αυτοκινητάκια, και γενικά παιχνίδια πέρα από τα αυτοσχέδια όπως το καβάλημα ενός σπάγκου που δέναμε παλιοπέταλα, ο τσίλικας, η ξυλογαιδούρα, οι αμάδες με τα τσιοτσιόνια, η αμπάρα, το πάνινο τόπι, η ντρίλια, οι σβούρες από βελάνια, οι σφυρίχτρες από κλαδιά καρυδιάς και οι μίτσες και πεντόβολα που ήσαν κοριτσίστικα παιχνίδια.

Ένα από τα πρώτα λεωφορεία του ΚΤΕΛ στο δρόμο προς το χωριό.

Η αξιοποίηση του δρόμου άρχισε και η πρώτη συγκοινωνία διεξήγετο με ένα μίνι-αυτοκινητάκι τον «Πέντερη» (Δεν είχε μίζα, και έπαιρνε μπροστά με μανιβέλα) που χωρούσε οκτώ άτομα μέσα, και δύο στα φτερά (!). Ακολούθησαν μεγαλύτερα αυτοκίνητα συγκοινωνίας, όπως τον Πανταζή από τον Βλαχόραφτη, και το μισιακό των πατριωτών μας Μαρίνη Δημόπουλου και Πάνου Αγγ. Βέργου, που οδηγούσε ο Γιώργης Γιαννακόπουλος, γαμπρός του Αποστόλη Μπόρα.

Το πρώτο λεωφορείο που ήρθε στο χωριό ήταν ένα μικρό του ΚΤΕΛ- στολισμένο με πολλά τραντάφυλλα και έφερε Μάη μήνα (1953 ;) νύφη στο χωριό από το Μουλάτσι (Ελληνικό) τη θεία τη Χρυσάνθη σύζυγο του δάσκαλου του Λεωνίδα Παπαθωμόπουλου.Όταν ο δρόμος σταθεροποιήθηκε μέσα από συνεχείς (κυρίως τους χειμώνες), κατολισθήσεις, στο χωριό ερχόταν καθημερινά και διανυκτέρευε λεωφορείο του ΚΤΕΛ και υπήρχε και τοπικό πρακτορείο που το είχε ο μπάρμπα Θοδωρής ο Τρουπής (Αλούπης).

Τα χρόνια πέρασαν, έγιναν μεγάλοι δρόμοι, και σήμερα προσκυνητές στο χωριό φθάνουμε σε 2,5 -3 ώρες.

Θ. Γ. Τρουπής (Γκράβαρης)

Τελευταία Ενημέρωση ( Πέμπτη, 15 Ιανουάριος 2009 20:34 )