Ελένης Θ. Τρουπή-Burillon
Κολασμένη.
Χάθηκε
Σε μια σταγόνα βροχής
Όλη η υγρασία του κόσμου
Κύλισε
Σε μια σταγόνα δάκρυ
Όλος ο πόνος του κόσμου
Σιώπησε
Σ’ ένα φιλί
Όλη η φωνή μου
Την κατάπιε το στόμα σου
Ολόκληρο
Ολόκληρη
Κολασμένη
πρόλαβα να γράψω και σήμερα..
Για να αντηχεί
Σε μια σταγόνα μελάνι
Όλη η κραυγή του κόσμου…
Σε μια λέξη…
“Αγάπη”
Τον Φεβρουάριο 1956 έριξε τόσο χιόνι που έκλεισε ο δρόμος και το χωριό αποκλείσθηκε από το υπόλοιπο κόσμο για εβδομάδες. Οι «σάκκινες» με το αλεύρι στα μαγαζιά τελείωσαν και ο κόσμος άρχισε να μην έχει ψωμί. Ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας Γιώργης Δάρας (Γιώκο-Ντάρας) τηλεφώνησε στο Νομάρχη και του είπε «πεθαίνουμε απαξάπαντες. Ανάγκη να μας στείλετε κατεπειγόντως άλευρα. Μη βραδύνετε». Η νομαρχία ανταποκρίθηκε και την άλλη ημέρα ήρθε ένα ντακότα και έριξε αλεύρι και σιτάρι στα χωράφια, στην απάνω μεριά του χωριού, από τη Ζευγολατίτσα μέχρι το σπίτι του Γιωργιού.
