Ελένη Καλλίστου
Αυτοσαρκασμός
Ξεκίνησα απ’το πουθενά
Έκανα φίλους βιαστικά
Καινούργια έβαλα γυαλιά
Για να διαβάσω στη ζωή
Πως είμαι εν τέλει μοναχή
Ένα ζητάω η κακομοίρα
Αφήστε με σ’ αυτή τη μοίρα!
Μόνη εδώ και μόνη εκεί
Μισάνθρωπος σ’ αυτή τη γη
Μπορεί αν πάω παραπέρα
Γνώμη ν’ αλλάξω κάποια μέρα
Τον εαυτό μου αν γνωρίσω
Ίσως τον άνθρωπο αγαπήσω.
(ΧΙΜ)
Τον Φεβρουάριο 1956 έριξε τόσο χιόνι που έκλεισε ο δρόμος και το χωριό αποκλείσθηκε από το υπόλοιπο κόσμο για εβδομάδες. Οι «σάκκινες» με το αλεύρι στα μαγαζιά τελείωσαν και ο κόσμος άρχισε να μην έχει ψωμί. Ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας Γιώργης Δάρας (Γιώκο-Ντάρας) τηλεφώνησε στο Νομάρχη και του είπε «πεθαίνουμε απαξάπαντες. Ανάγκη να μας στείλετε κατεπειγόντως άλευρα. Μη βραδύνετε». Η νομαρχία ανταποκρίθηκε και την άλλη ημέρα ήρθε ένα ντακότα και έριξε αλεύρι και σιτάρι στα χωράφια, στην απάνω μεριά του χωριού, από τη Ζευγολατίτσα μέχρι το σπίτι του Γιωργιού.
