![02](/images/stories/xtistes/02.jpg)
![03](/images/stories/xtistes/03.jpg)
![04](/images/stories/xtistes/04.jpg)
![05](/images/stories/xtistes/05.jpg)
![06](/images/stories/xtistes/06.jpg)
![07](/images/stories/xtistes/07.jpg)
![08](/images/stories/xtistes/08.jpg)
![09](/images/stories/xtistes/09.jpg)
![10](/images/stories/xtistes/10.jpg)
![11](/images/stories/xtistes/11.jpg)
![12](/images/stories/xtistes/12.jpg)
![13](/images/stories/xtistes/13.jpg)
![14](/images/stories/xtistes/14.jpg)
![15](/images/stories/xtistes/15.jpg)
![16](/images/stories/xtistes/16.jpg)
![17](/images/stories/xtistes/17.jpg)
![18](/images/stories/xtistes/18.jpg)
![19](/images/stories/xtistes/19.jpg)
![20](/images/stories/xtistes/20.jpg)
![21](/images/stories/xtistes/21.jpg)
![22](/images/stories/xtistes/22.jpg)
![23](/images/stories/xtistes/23.jpg)
![24](/images/stories/xtistes/24.jpg)
![25](/images/stories/xtistes/25.jpg)
![26](/images/stories/xtistes/26.jpg)
![27](/images/stories/xtistes/27.jpg)
![28](/images/stories/xtistes/28.jpg)
![29](/images/stories/xtistes/29.jpg)
(ΧΔ)
Τον Φεβρουάριο 1956 έριξε τόσο χιόνι που έκλεισε ο δρόμος και το χωριό αποκλείσθηκε από το υπόλοιπο κόσμο για εβδομάδες. Οι «σάκκινες» με το αλεύρι στα μαγαζιά τελείωσαν και ο κόσμος άρχισε να μην έχει ψωμί. Ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας Γιώργης Δάρας (Γιώκο-Ντάρας) τηλεφώνησε στο Νομάρχη και του είπε «πεθαίνουμε απαξάπαντες. Ανάγκη να μας στείλετε κατεπειγόντως άλευρα. Μη βραδύνετε». Η νομαρχία ανταποκρίθηκε και την άλλη ημέρα ήρθε ένα ντακότα και έριξε αλεύρι και σιτάρι στα χωράφια, στην απάνω μεριά του χωριού, από τη Ζευγολατίτσα μέχρι το σπίτι του Γιωργιού.