Η πιό αποκρουστική εικόνα
που έχουν δεί τα μάτια μου
είναι οι σκοτωμένες ώρες.
Κι' όποιος,
σ'αυτό το μακελειό,
λεέι πως δεν έχει πάρει μέρος,
πρώτος ας βγεί
στο ανάθεμα την πέτρα να πετάξει.
Κανείς λοιπόν!
Ας το χαρούμε,
κι ας συνεχίσουμε
τις εν ψυχρώ
δολοφονίες των ωρών.
Εξάλλου όλα συνηθίζονται
Και ήδη,
έχουμε αρκετά εθισθεί
στη θέα των πτωμάτων
(Από το βιβλίο Βουρκωμένοι άγγελοι)
Τον Φεβρουάριο 1956 έριξε τόσο χιόνι που έκλεισε ο δρόμος και το χωριό αποκλείσθηκε από το υπόλοιπο κόσμο για εβδομάδες. Οι «σάκκινες» με το αλεύρι στα μαγαζιά τελείωσαν και ο κόσμος άρχισε να μην έχει ψωμί. Ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας Γιώργης Δάρας (Γιώκο-Ντάρας) τηλεφώνησε στο Νομάρχη και του είπε «πεθαίνουμε απαξάπαντες. Ανάγκη να μας στείλετε κατεπειγόντως άλευρα. Μη βραδύνετε». Η νομαρχία ανταποκρίθηκε και την άλλη ημέρα ήρθε ένα ντακότα και έριξε αλεύρι και σιτάρι στα χωράφια, στην απάνω μεριά του χωριού, από τη Ζευγολατίτσα μέχρι το σπίτι του Γιωργιού.
