«Το επ’ ημίν, ενόσω ζώμεν,
και αναπνέομεν και σωφρονούμεν,
να μη παύσωμεν πάντοτε,
ιδίως δε κατά τας πανεκλάμπρους ταύτας ημέρας,
να υμνούμεν μετά λατρείας τον Δημιουργόν,
να περιγράφομεν μετ’ έρωτος την φύσιν
και να ζωγραφώμεν μετά στοργής τα γνήσια ελληνικά ήθη»
(Διαχρονικός λόγος Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη)
Βασίλειος Κων/ντή Σχίζας
(ΘΓΤ)
Τον Φεβρουάριο 1956 έριξε τόσο χιόνι που έκλεισε ο δρόμος και το χωριό αποκλείσθηκε από το υπόλοιπο κόσμο για εβδομάδες. Οι «σάκκινες» με το αλεύρι στα μαγαζιά τελείωσαν και ο κόσμος άρχισε να μην έχει ψωμί. Ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας Γιώργης Δάρας (Γιώκο-Ντάρας) τηλεφώνησε στο Νομάρχη και του είπε «πεθαίνουμε απαξάπαντες. Ανάγκη να μας στείλετε κατεπειγόντως άλευρα. Μη βραδύνετε». Η νομαρχία ανταποκρίθηκε και την άλλη ημέρα ήρθε ένα ντακότα και έριξε αλεύρι και σιτάρι στα χωράφια, στην απάνω μεριά του χωριού, από τη Ζευγολατίτσα μέχρι το σπίτι του Γιωργιού.
