Χωριό αγαπημένο μου
στου Μαίναλου την άκρη,
σαν στο μυαλό μου έρχεσαι
μου έρχεται ένα δάκρυ. 
.
Στων αστεριών τα σύνορα
φτάνουνε οι κορυφές σου, 
που να τις πρωτοθυμηθώ
τις λύπες τις χαρές σου.
.
Να θυμηθώ τα νιάτα μου
τα γλέντια, τις γιορτάδες,
τα χρόνια μου τα σχολικά
 κι όλες τις νοστιμάδες.
.
Σαν τα αετόπουλα ψηλά
με έμαθες να ζω,
τα μάτια εσύ μου άνοιξες
το κόσμο για να δω.
.
Όμως η ανάγκη μ΄έκανε
νωρίς να σε αφήσω,
αλλά κοντά σου σύντομα
θα ρθω ξανά να ζήσω.
.
Της γκούρας το φαράγγι θα διαβώ
θα περπατήσω στη ριζοσπηλιά,
Θα πάω προς τον Αγιαντριά,
Θα ανέβω και στον Αγιολιά.
.
Δεν θάχω ποια ανάγκη
.                                                                                                                                                                           Νίκος Νίκος Αρ. Τρουπής

Εικόνες από το χωριό

 

Newsflash - Ξέρετε ότι...

Τον Φεβρουάριο 1956 έριξε τόσο χιόνι που έκλεισε ο δρόμος και το χωριό αποκλείσθηκε από το υπόλοιπο κόσμο για εβδομάδες. Οι «σάκκινες» με το αλεύρι στα μαγαζιά τελείωσαν και ο κόσμος άρχισε να μην έχει ψωμί. Ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας Γιώργης Δάρας (Γιώκο-Ντάρας) τηλεφώνησε στο Νομάρχη και του είπε «πεθαίνουμε απαξάπαντες. Ανάγκη να μας στείλετε κατεπειγόντως άλευρα. Μη βραδύνετε». Η νομαρχία ανταποκρίθηκε και την άλλη ημέρα ήρθε ένα ντακότα και έριξε αλεύρι και σιτάρι στα χωράφια, στην απάνω μεριά του χωριού, από τη Ζευγολατίτσα μέχρι το σπίτι του Γιωργιού.