Ελένης Καλλίστου
Η ανοιχτή πληγή μου
Επίκεντρο όλων των πληγών μου
Τη φαρέτρα βαστώ του Ηρακλή
Ουδείς με αναζητεί
Πληγώνω επίμονα
τους θλιμμένους τοίχους του άντρου μου
χαράζοντας υγρά ιερογλυφικά.
Αναμένω σιωπηρά
Αφορμίζοντας, πυορροώντας
Την ηλιακή επιστροφή των συντρόφων μου
Οπλισμένος παροπλισμένος
Ανίκανος να στρέψω το τόξο στο στέρνο μου...
Ενστερνίστηκα τα ιδανικά τους.
Υποκείμενο και αντικείμενο της σκέψης μου
ο εαυτός μου
Καταδικασμένος στην αναμονή
Ίσως με θυμηθούν
Όταν χρειαστούν το δηλητήριο
Τη φορητή θανατηφόρα μου δύναμη
Επικό άλλοθι και εξιλέωσή τους.
Ως τότε
Οι ανίατες αναθυμιάσεις της δύσοσμης πληγής μου
Θα διαλαλούν πως είμαι άνθρωπος
Αρχέγονο και ύστατο ένδυμά μου
Η ανοιχτή πληγή μου.
(ΧΙΜ)