Πάνω από τη στέγη την πικρή, την χαροπαλεμένη,

ντρέπεται να ροδίσει η αυγή, ο ήλιος να γελάσει,

αμήχανα ξαμολήθηκαν τα σύννεφα, ανεμοκυνηγημένα,

σιμώνουν αέρηδες των στεναγμών, τα αφέγγαρα τα βράδια.

Κάτω από τη στέγη την πικρή, βροχή αρμυρή ο πόνος,

μια φωτογραφία άχρωμη κι ο στεναγμός που ολολύζει μόνος,

οι μνήμες στα σπλάχνα σου ρωγμές, βαριοί οι καημοί, σε γείραν,

διαβαίνει ο καιρός απόκοσμα, τα όνειρα απότιστα απομείναν.

Αγνώ, 19.5.2018

(EKM)