|
Δεύτερη συνέχεια από την περιγραφή των τσοπάνηδων
του χωριού μας Σέρβου, τα παλιότερα χρόνια.
|
 |
 |
 |
 |
 |
|
Για να διαβάσετε το άρθρο από την αρχή πατείστε ΕΔΩ Για τη συνέχεια ΕΔΩ |
(ΧΙΜ)
|
Δεύτερη συνέχεια από την περιγραφή των τσοπάνηδων
του χωριού μας Σέρβου, τα παλιότερα χρόνια.
|
|
|
| |
| |
| |
|
Για να διαβάσετε το άρθρο από την αρχή πατείστε ΕΔΩ Για τη συνέχεια ΕΔΩ |
(ΧΙΜ)
Τον Φεβρουάριο 1956 έριξε τόσο χιόνι που έκλεισε ο δρόμος και το χωριό αποκλείσθηκε από το υπόλοιπο κόσμο για εβδομάδες. Οι «σάκκινες» με το αλεύρι στα μαγαζιά τελείωσαν και ο κόσμος άρχισε να μην έχει ψωμί. Ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας Γιώργης Δάρας (Γιώκο-Ντάρας) τηλεφώνησε στο Νομάρχη και του είπε «πεθαίνουμε απαξάπαντες. Ανάγκη να μας στείλετε κατεπειγόντως άλευρα. Μη βραδύνετε». Η νομαρχία ανταποκρίθηκε και την άλλη ημέρα ήρθε ένα ντακότα και έριξε αλεύρι και σιτάρι στα χωράφια, στην απάνω μεριά του χωριού, από τη Ζευγολατίτσα μέχρι το σπίτι του Γιωργιού.
