.
Ο Θεόδωρος Ν. Σχίζας γεννήθηκε στο Σέρβου το 1902. Ήταν γιος του πρώτου (διπλωματούχου) δάσκαλου του χωριού Νικόλα Σχίζα και της Γιανούλας Θ. Παπαθεοδώρου από την Αετορράχη. Τελείωσε το Γυμνάσιο στη Δημητσάνα τη χρονιά πού πέθανε, νέος, ο πατέρας του και φοίτησε στη Σχολή Τηλεγραφητών της Τρίπολης. Πρωτοδιορίστηκε τηλεγραφητής στη Βλαχοκερασιά και εν συνεχεία μετατέθηκε στα Λαγκάδια. Εκεί γνώρισε τη Βάσω Πέτρου Κυριακοπούλου αδελφή των μετέπειτα σπουδαίων τραπεζιτών Ευθυμίου και Κώστα Κυριακόπουλου την οποία νυμφεύτηκε το 1931.
Μετατέθηκε κατόπιν στην Αθήνα και υπηρέτησε στα κεντρικά γραφεία των Τ.Τ.Τ. (Ταχυδρομείο, Τηλεφωνείο, Ταμιευτήριο), όπου η όλη υπηρεσία του μέχρι του βαθμού του προσωπάρχη, στον οποίο έφθασε, ήταν εξαιρετικά επιτυχής. Γι' αυτό και μετά την παραίτηση του (1956) του απονεμήθηκε η ηθική αμοιβή της ευαρέσκειας (Φ.Ε.Κ 146/16-7-58).
Μετά την παραίτηση του από τα Τ.Τ.Τ. εργάστηκε στους Ε.Η.Σ. (Εταιρεία Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων) ως διευθυντής προσωπικού μέχρι το 1973, οπότε άλλαξε το ιδιοκτησιακό καθεστώς της Εταιρίας.
Υπήρξε μέλος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού και εξελέγη για πολλά χρόνια μέλος του Δ.Σ. του, και αναπληρωτής Γεν. Γραμματέας. Διετέλεσε επίσης μέλος του Δ.Σ. και αναπληρωτής πρόεδρος του Ασκληπιείου της Βούλας. Στις θέσεις αυτές τις οποίες υπηρέτησε αμισθί διακρίθηκε για την προσφορά του, κυρίως στο Ασκληπιείο της Βούλας, με το οποίο ιδιαιτέρως ασχολήθηκε.
Η μακρά υπηρεσία του στις παραπάνω θέσεις, του έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσει πολλές προσωπικότητες της κοινωνικής και της πολιτικής ζωής του τόπου, που τη βοήθεια τους ζήτησε, όταν χρειάστηκε, για το καλό του χωριού. Χαρακτηριστική η περίπτωση του ακαδημαϊκού και αρχιτέκτωνα Φαίδωνα Κυδωνιάτη, που επιμελήθηκε την συνέχιση της ανέγερσης του ναού της Κοίμησης της Θεοτόκου.
 |
| Ιδιόχειρη επιστολή του Θ. Σχίζα προς τον γιατρό Ιωάννη Δημόπουλο το 1936. Αναφέρεται στο χτίσιμο του σχολείου. |
Ο Θόδωρος και η Βάσω Σχίζα δεν ευτύχησαν να αποκτήσουν παιδιά. Όλα τα πατρικά και τα φιλάνθρωπα αισθήματα πού τους χαρακτήριζαν κατευθύνθηκαν απλόχερα προς τον πλησίον και κατ' εξοχήν προς τους συμπατριώτες μας που τους ευεργέτησαν αδιακρίτως συγγενείας και φιλικών δεσμών. Προσέφεραν στο χωριό τόσα πολλά πού με τα σημερινά κριτήρια αδυνατεί κανείς να τα πιστέψει. Με ενέργειες τους παρά πολλοί νέοι του χωριού τα δύσκολα εκείνα χρόνια βρήκαν δουλειά στις επιχειρήσεις Ανδρεάδη (στις Τράπεζες και στους Ε.Η.Σ.). Με τις πράξεις τους αυτές άνοιξαν το δρόμο στους συμπατριώτες μας να δείξουν τις ικανότητες τους και να ανέλθουν συχνά στις ανώτερες βαθμίδες της υπαλληλικής ιεραρχίας, εκεί που τους άξιζε και να μεγαλώσουν και να σπουδάσουν με άνεση τα παιδιά τους. Ο Θόδωρος και η Βάσω ήταν υπερήφανοι για το έργο τους και ένιωθαν μεγάλη ικανοποίηση για την πρόοδο των συμπολιτών μας.
Ο Θόδωρος Τρουπής είχε γράψει με το μοναδικό του τρόπο στον «Μοριά» (1995), όταν έφυγε από τη ζωή ο Θ. Σχίζας, το παρακάτω τετράστιχο πού νομίζω καταγράφει με την ακρίβεια αρχαίου επιγράμματος το έργο του ζεύγους Θόδωρου και Βάσως Σχίζα
Ο Θόδωρος και η Βάσω του
για το καλό ταμένοι
Παρασταθήκαν στο χωριό
απ' το Θεό σταλμένοι
Ο Θόδωρος και η Βάσω του
μας άφησαν και πάνε
Μα τα καλά που φύτεψαν
ανθούν, μοσχοβολάνε.
Η μοναδική αυτή προσφορά του Ζεύγους Θεοδώρου και Βάσως Σχίζα αναγνωρίζεται με ευγνωμοσύνη από τους Σερβαίους, οι οποίοι θα τους τον θυμούνται ως παράδειγμα καλών πατριωτών που μόχθησαν για το χωριό τους και πρόσφεραν ότι μπορούσαν. Η Γενική Συνέλευση του Συνδέσμου μας, μετά από εισήγηση του ΔΣ, αποφάσισε να ονομασθεί ο δρόμος από τη Ζαχαρού μέχρι την κεντρική πλατεία του χωριού σε "Οδός Θεοδώρου και Βάσως Σχίζα", σε αναγνώριση των υπηρεσιών τους που πρόσφεραν στο χωριό και τους πατριώτες.
Η Λαϊκή Συνέλευση το καλοκαίρι στο χωριό 13.08.2011
