Ο Εθνικός μας ποιητής.

Καθαρώτατον ήλιο επρομηνούσε                                                                                    της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά δεν απερνούσε
τ’ ουρανού σε κανένα από τα μέρη·
και από κει κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκά στο πρόσωπο τ’ αέρι,
που λες και λέει μες της καρδιάς τα φύλλα
«γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα».

Χριστός ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες,
όλοι, μικροί μεγάλοι, ετοιμαστήτε·
μέσα στες εκκλησιές τες δαφνοφόρες
με το φως της χαράς συμμαζωχτήτε·
ανοίξετε αγκαλιές ειρηνοφόρες
ομπροστά στους Αγίους και φιληθήτε·
φιληθήτε γλυκά χείλη με χείλη,
πέστε «Χριστός Ανέστη», εχθροί και φίλοι

(ΘΓΤ)

Την Άνοιξη μαζί με τη μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης τη Λαμπρή, στο χωριό μας γιορτάζαμε και τη γιορτή του Αι Γιώργη με μικρό πανηγύρι, που τα τελευταία χρόνια τείνει να ξεχαστεί.

Γιόρταζε το εκκλησάκι στη Σφυρίδα.

Πάντοτε ο Άγιος γιορτάζεται μετά τη Λαμπρή με αναστάσιμα τροπάρια και μεγαλυνάρια, που συντείνουν στην δημιουργία ψυχικής ανάτασης, μετά την συναισθηματική φόρτιση του μεγαλοβδόμαδου.

Ρ ο υ σ ά λ ι α

(Κόλλυβα-Κολλυβάδες-Τρισάγια-Μνημόσυνα-Ψυχοσάββατα… ξηροφαγία).

Βασίλειος Κων/ντή Σχίζας. 

....Tο Μ. Ψυχοσάββατο της Πεντηκοστής το λένε του Ρουσαλιού ή Ρουσαλιών(ε).

Επειδή οι ψυχές επιστρέφουν στον Άδη διακατέχονται από μεγάλη λύπη, όπως και οι εν ζωή οικείοι τους.

Ο λαός μας ενέπλεξε με ποιητικό τρόπο αυτή τη λύπη με λόγια ως εξής:

Όλα τα Σάββατα να παν,

να παν και να γυρίσουν
Το Σάββατο τού Ρουσαλιού

να πάει, να μην γυρίσει.....