.
 |
|
Μια δική μου εκδοχή για
τ η ν λ ι μ ν ο ύ λ α μ ε τ α ν ο ύ φ α ρ α τ ο υ Μ ο ν έ
(σπουδή)
(Ακρυλικά σε χαρτί 60Χ60 εκ.)
|
| (χιμ) |
.
|
|
Μια δική μου εκδοχή για
τ η ν λ ι μ ν ο ύ λ α μ ε τ α ν ο ύ φ α ρ α τ ο υ Μ ο ν έ
(σπουδή)
(Ακρυλικά σε χαρτί 60Χ60 εκ.)
|
| (χιμ) |
Τον Φεβρουάριο 1956 έριξε τόσο χιόνι που έκλεισε ο δρόμος και το χωριό αποκλείσθηκε από το υπόλοιπο κόσμο για εβδομάδες. Οι «σάκκινες» με το αλεύρι στα μαγαζιά τελείωσαν και ο κόσμος άρχισε να μην έχει ψωμί. Ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας Γιώργης Δάρας (Γιώκο-Ντάρας) τηλεφώνησε στο Νομάρχη και του είπε «πεθαίνουμε απαξάπαντες. Ανάγκη να μας στείλετε κατεπειγόντως άλευρα. Μη βραδύνετε». Η νομαρχία ανταποκρίθηκε και την άλλη ημέρα ήρθε ένα ντακότα και έριξε αλεύρι και σιτάρι στα χωράφια, στην απάνω μεριά του χωριού, από τη Ζευγολατίτσα μέχρι το σπίτι του Γιωργιού.
