Για τον Γεώργιο Κωνσταντόπουλο του Θεοδώρου και της Σταυρούλας που απεβίωσε στις 13.3.2020
Παππούκα μου,
Δυο χρόνια χωρίς εσένα. Δυο χρόνια μακριά μας. Δυο χρόνια χωρίς την συμβουλή και το νοιάξιμό σου. Δυο χρόνια που βαδίζω στο δρόμο που εσύ με έμαθες να περπατώ, πάντα με σεβασμό και αξιοπρέπεια. Δυο χρόνια που δεν περνά ούτε μέρα που να μην τριγυρίσεις στο μυαλό μου για να μου δώσεις κουράγιο, δύναμή μου.
Όταν έφυγες, κάποιος μου είπε πως, αν υπάρχει ένα μέρος που πηγαίνουν οι καλοί άνθρωποι όταν πεθάνουν, τότε σίγουρα θα είσαι κι εσύ εκεί, μαζί τους…
Από τότε, παππού, προσπαθώ κι εγώ να γίνω ένας τέτοιος άνθρωπος, με την ελπίδα να σε συναντήσω ξανά μια μέρα, να μου κάνεις τη γνωστή σου κουτουλιά στο μέτωπο, να με τσιμπήσεις στο αυτί, να ψηλαφήσεις τα ρούχα στην πλάτη μου και να μου πεις «να ντύνεσαι».
Δεν πεθαίνουν οι καλοί άνθρωποι, παππού. Ζουν στην καρδιά και το μυαλό όσων αγάπησαν και αγαπήθηκαν από εκείνους και η παρακαταθήκη τους περνά από γενιά σε γενιά, φτιάχνοντας νέους καλούς ανθρώπους, μοναδικούς, όπως εσύ.
Μου λείπεις. Μας λείπεις.
Η εγγονούλα σου,
Φελίτσια
