Έφυγε, άλλος ένας καλός Σερβαίος (Ηπειρώτης την καταγωγή), γαμπρός μας, που με την τεσσαρακονταετή παρουσία του, στα δρώμενα της κοινωνίας του χωριού μας, τόσο στο στενό οικογενειακό του κύκλο, όσο και στα συλλογικά μας, άφησε στίγμα ευγένειας, σύμπνοιας, με το πνεύμα ημών, ενάρετου συζύγου, άριστου πατέρα και υπέροχου παππού.
Η Γειτονιά μας του πάνω μαχαλά (Ζευγολατίτσα), σε λίγους μήνες δεχθείσα (όσο θυμάμαι) και 8ο πλήγμα (Φανή Λιατσοπούλου, Παναγής Κωνσταντόπουλος, Γεώργιος Λ. Βέργος, Κατερίνα Γκούτη, Τάκης Βέργος, Γεωργία Λιατσοπούλου, Λένα σύζ. Γιάννη Παναγόπουλου και τώρα ο Φώτης) όλο και φτωχαίνει. Σε ένα ακόμα σπίτι, της Σταυρούλας Β. Μαραγκού (σύζυγος του Φώτη), τα καλοκαίρια στο χωριό, δεν θα ακούονται φωνές, ή θα ακούγονται λιγότερες, θα γίνονται λιγότερες ή και καθόλου επισκέψεις.
Ο Φώτης έκανε το χωριό μας δικό του, και όλους εμάς φίλους του. Επισκεύασε το σπίτι του πεθερού του στο χωριό και κάθε καλοκαίρι απολάμβανε όλα αυτά τα υπέροχα που προσφέρει ο τόπος μας.
Με το φορτηγό του όργωσε το Λεκανοπέδιο της Αττικής και όχι μόνο, εκτελώντας μεταφορές και πέραν των ορίων αντοχής του. Ανήγειρε την δική του οικοδομή, για την οικογένειά του και την οικογένεια του γιού του στην Πετρούπολη και ζούσε μια ήρεμη ζωή μετά τη συνταξιοδότησή του.
Ήταν ένας ακάματος βιοπαλαιστής και καλός οικογενειάρχης. Συμμετείχε στα κοινά, ήταν άριστος χορευτής, ιδίως στα Ηπειρώτικα, μέτοχος των εκδηλώσεων του Συλλόγου μας και συνεπής συνδρομητής.
Εγώ, είχα και με τον Φώτη καλές σχέσεις, παίζαμε δηλωτή, πίναμε τα τσιπουράκια μας και μερικές φορές τραγουδούσαμε τα ηπειρώτικά μας (Παιδιά της Σαμαρίνας, Γιάννη μου το μαντήλι σου κλπ).
Συμμετέχων στη λύπη για την «φυγή» του αγαπητού Φώτη, συλλυπούμαι την σύζυγό του Σταυρούλα, τον Γιό του Σπύρο την Νύφη του Φαίδρα, τα δυο του εγγόνια και τους εύχομαι την εξ ύψους παρηγορία και να είναι σίγουροι, οτι, η μνήμη του θα είναι αιωνία!
Καλό ταξίδι φίλε μου, εκεί που πας είμαι σίγουρος, πως, μαζί με τους Ηπειρώτες και Σερβαίους, ακούραστοι και άτρωτοι, θα χορεύετε, το μεγαλύτερο σε διάρκεια και καλύτερο, Καγκελάρι, που υπάρχει.
Αθανάσιος Κων. Γκούτης
