Η βρύση "Σουλινάρι".

Optimized.sulinari_corita[1]
     Η μικρή κορύτα προσαρμοσμένη στον αδιαμόρφωτο βράχο.

 

Είναι μικρή πηγή με τρεχούμενο νερό, μέσα στο ομώνυμο ρέμα, που βρίσκεται 200 περίπου μέτρα πριν την ανατολική είσοδο του χωριού. Η είσοδος στο χώρο της πηγής είναι λίγο πριν το γεφυράκι, καθώς ο επισκέπτης έρχεται από τον Αρτοζήνο προς το χωριό, στο σημείο που ο δρόμος διακλαδίζεται προς το χωριό Λυκούρεση. 

 Η περιοχή είναι κατάφυτη με μεγάλα πλατάνια, λεύκες και άλλα δένδρα. Ο χώρος είναι διαμορφωμένος σε διάφορα επίπεδα με σκαλοπάτια και περί το τέλος του 2008 έγιναν από το Δήμο Ηραίας πετρόχτιστες μάντρες και πλακοστρώσεις, που έδωσαν ξεχωριστή ομορφιά στο περιβάλλον.

Παλαιότερα το νερό έβγαινε από μια "θυρίδα" ενός τοίχου ύψους 1,80 και πλάτους 3 μέτρων περίπου και υπήρχε μεγάλη πέτρινη κορύτα. 

Sulinari
              Ο περιβάλλον χώρος πριν τις πετρόχτιστες μάντρες.

Τώρα το νερό έχει διοχετευθεί  αριστερότερα και όπως φαίνεται στη φωτογραφία βγαίνει από το σημείο που διαμορφώνεται από δύο μικρούς πέτρινους βράχους σε μια μικρή πέτρινη κορύτα (που είναι στερεωμένη στο βράχο) και στη συνέχεια χύνεται στο ρέμα.

Το καλοκαίρι πολλοί Σερβαίοι αρέσκονται να κάνουν τη βόλτα τους μέχρι εκεί, που είναι πραγματικά ειδυλλιακό μέρος και ιδιαίτερα δροσερό. Είναι παλιά συνήθεια να παίρνουν οι παρέες λουκούμια από το χωριό και να πηγαίνουν εκεί να πιούν κρύο νερό. Ιδιαίτερα προσφιλής τόπος συνάντησης είναι το σουλινάρι για τις παρέες των νέων του χωριού, που πολλά βράδυα του καλοκαιριού παιρνούν εκεί αξέχαστες νυχτερινές ώρες κάτω από το Αυγουστιάτικο φεγγάρι και τον ξάστερο έναστρο ουρανό.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


Εικόνες από το χωριό

 

Newsflash - Ξέρετε ότι...

Τον Φεβρουάριο 1956 έριξε τόσο χιόνι που έκλεισε ο δρόμος και το χωριό αποκλείσθηκε από το υπόλοιπο κόσμο για εβδομάδες. Οι «σάκκινες» με το αλεύρι στα μαγαζιά τελείωσαν και ο κόσμος άρχισε να μην έχει ψωμί. Ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας Γιώργης Δάρας (Γιώκο-Ντάρας) τηλεφώνησε στο Νομάρχη και του είπε «πεθαίνουμε απαξάπαντες. Ανάγκη να μας στείλετε κατεπειγόντως άλευρα. Μη βραδύνετε». Η νομαρχία ανταποκρίθηκε και την άλλη ημέρα ήρθε ένα ντακότα και έριξε αλεύρι και σιτάρι στα χωράφια, στην απάνω μεριά του χωριού, από τη Ζευγολατίτσα μέχρι το σπίτι του Γιωργιού.