.Με αφορμή το ενδιαφέρον άρθρο του πατριώτη Γ. Δ. Βέργου «Ο αγνοούμενος και τα συχαρίκια», που πρόσφατα αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα μας, δημοσιεύθηκε στο διαδίκτυο (facebook) μια σχετική συνομιλία μεταξύ δύο πατριωτών.
Η συνομιλία τους αφορά σε δύο άλλους αγνοούμενους (;) πατριώτες (την περίοδο του πολέμου και μετά), και θεώρησα πως είναι χρέος μας να δημοσιεύσουμε αυτή τη συζήτηση, και στην ιστοσελίδα του Συνδέσμου servou.gr.
Πέραν της ενημέρωσης, των νεότερων κυρίως πατριωτών για ένα τόσο σοβαρό θέμα του χωριού μας, μπορεί και κάποιος να ξέρει κάτι παραπάνω και να φωτίσει κάπως περισσότερο τη «σκοτεινή» αυτή υπόθεση!
Οι συνομιλητές είναι οι πατριώτες Ηλίας Ι. Μπόρας (Ντόρος) και ο Ι. Στ. Βέργος, φίλοι και γειτόνοι στο χωριό, γεννημένοι και οι δύο την περίοδο της κατοχής.
Ο Ηλίας είναι μετανάστης (από πολλών ετών) στη Γερμανία, εκεί παντρεύτηκε, απέκτησε δύο παιδιά και διαμένει οικογενειακώς. Επισκέπτεται συχνά την Ελλάδα και το χωριό μας και είναι από τα πλέον ενεργά μέλη του Συνδέσμου μας. Ο συνομήλικος του Γιάννης είναι γνωστός στους πατριώτες, αφού επί πολλά έτη είναι στη Διοίκηση του Συνδέσμου και γενικά ασχολείται με τα συλλογικά μας πράγματα.
Στον Ηλία αξίζουν θερμά συγχαρητήρια, γιατί προσπάθησε να εξερευνήσει τις δύο αυτές περιπτώσεις και έχει καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα.
Στο σχετικό άρθρο του Γ. Βέργου αναφέρθηκε:
«….Εκτός από τους 8 αυτούς νεκρούς είχαμε και 2 ακόμη αγνοούμενους:
*Τον Χρήστο Ν. Τρουπή, (γιό του Καλπακίδη), που δεν γύρισε ποτέ και…».
Ο Ηλίας, λοιπόν, σχολίασε:
Αν και ο Χρήστος Ν. Τρουπής, (γιός του Καλπακίδη), δεν γύρισε ποτέ, όμως δεν είναι αγνοούμενος!
Η τύχη του έχει εξιχνιαστεί.
Τα επίσημα πρωτότυπα ντοκουμέντα που τεκμηριώνουν την τύχη του ήρθαν την επιφάνεια με δικές μου προσπάθειες. Τα ντοκουμέντα αυτά προέρχονται από τα αρχεία του Γερμανικού Ερυθρού Σταυρού. Τα έθεσα στην διάθεση του Συνδέσμου και πρέπει να βρίσκονται στο αρχείο του. Ένα μέρος αυτών (αν θυμάμαι καλά) έχει δημοσιευτεί στον «Αρτοζήνο». Συγκεκριμένα: Από ότι θυμάμαι (διότι τα στοιχεία τα οποία είχα αποθηκεύσει στον υπολογιστή μου καταστράφηκαν πριν δυο χρονιά υστέρα από μια επίθεση χάκερ):
Ο Χρήστος Ν. Τρουπής βρέθηκε κατά κάποιον τρόπο στην διάρκεια της κατοχής της πατρίδας μας στην Γερμανία. Την περίοδο του πολέμου εργάστηκε στην πολεμική βιομηχανία σε κάποια περιοχή της σημερινής Αυστρίας. Στο τέλος του πολέμου βρήκε τον θάνατο (αν θυμάμαι καλά) στην πόλη Linz της Αυστρίας όπου και έχει ενταφιαστεί. Στο έγγραφο του Γερμανικού Ερυθρού Σταυρού που βρίσκεται στο αρχείο του Συνδέσμου αναφέρεται το ακριβές σημείο ταφής του (διεύθυνση νεκροταφείου και αριθμός μνήματος).
Ελπίζω, αν τα επίσημα αυτά ντοκουμέντα έχουν εξαφανιστεί από το αρχείο του Συνδέσμου, τα τότε μέλη του ΔΣ Γιάννης Βέργος, Θοδωρής Τρουπής-Γκράβαρης και Χρήστος Μαραγκός να θυμούνται την περίπτωση και να είναι σε θέση να πιστοποιήσουν τα γραφόμενα μου.
Φάκελος με συγκεκριμένες πληροφορίες για τον Χρήστο Τρουπή βρίσκεται σε κάποιο αρχείο της Γερμανίας. Την διεύθυνση του αρχείου μου την είχε τότε ανακοινώσει ο Ερυθρός Σταυρός. Αίτημα μου προς την διεύθυνση αυτού του αρχείου να μου χορηγηθεί αντίγραφο του φακέλου απορρίφτηκε με το αιτιολογικό της έλλειψης συγγενικής σχέσης με το άτομο αυτό. Νέο αίτημα μου, να μου επιτραπεί τουλάχιστον ανάγνωση του φακέλου σε χώρο του αρχείου απορρίφτηκε επίσης με την πληροφορία: ότι σύμφωνα με τον κανονισμό λειτουργίας του αρχείου, πρόσβαση σε ντοκουμέντα έχουν μόνο ιστορικοί ερευνητές.
Ηλία καλησπέρα. Χρόνια πολλά καλά χαρούμενα με την φαμελιά σου.
Ναι θυμάμαι πως είχες γράψεις στον σύνδεσμό μας σχετικά με τον αγνοούμενοΧρήστο Νίκου Τρουπή (Καλπακίδη) Καλύτερα από όλους μας θα θυμάται ο Χρήστος Μαραγκός που ήταν γενικός γραμματέας τότε του συνδέσμου μας... Ο Χρήστος είναι και ήταν πολύ επιμελής στα συλλογικά μας και όλα αυτά θα τα έχει αρχειοθετήσει... Εσύ σαν καλός πατριώτης φρόντισες και έβγαλες κάποιο αποτέλεσμα... Οι συγγενείς με νόμιμα μέσα ή με ειδικό πληρεξούσιο προς εσένα έπρεπε να το φροντίσουν...
Επίσης υπάρχει και ένας άλλος αγνοούμενος ο Γεώργιος Κλεισούρας (της Αγγελογιαννούς, της Αννιώς) η οποία ήταν θεία της μάνας μου, αδερφή του Θανάση Σχίζα (κακού). Αυτή δεν δεχότανε να πάρει την σύνταξη από τον αγνοούμενο γιό της, δεν την έπαιρνε και τον περίμενε να ξαναφάνει μέχρι την στιγμή που ξεψύχησε....
Elias Boras. Επίσης Καλές γιορτές φίλε Γιάννη!
Και για τον κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου εξαφανισμένο συμπατριώτη μας Γεώργιο Κλεισούρα έκανα ενέργειες εξιχνίασης της τύχης του.
Για τον συμπατριώτη αυτόν υπήρχε η συγκεκριμένη πληροφορία από τον συμπατριώτη Σωτήρη Μπόρα ο οποίος μετανάστευσε την δεκαετία του 1950 στην Αυστραλία (την οποία ο ίδιος μου επιβεβαίωσε πριν από χρόνια τηλεφωνικά) ότι συνάντησε ένα άτομο για το οποίο ήταν σίγουρος ότι ήταν ο αγνοούμενος Σερβαίος ΓΚ. Πρώτη φορά τον είδε να ψαρεύει στην παραλία της Αδελαΐδας. Συζήτησε μαζί του. Αργότερα τον συναντούσε τακτικά σε ταβέρνα που σύχναζαν Γιουγκοσλάβοι μετανάστες. Συζητούσε μαζί του στα Ελληνικά. Του εξέφρασε την σιγουριά για την ταυτότητα του, την οποία ο συνομιλητής του «Γιουγκοσλάβος» αρνήθηκε κατηγορηματικά. Οι συναντήσεις τους συνεχίστηκαν σε διάφορες ταβέρνες που σύχναζαν και Γιουγκοσλάβοι μετανάστες μέχρι την ημέρα που ο Σωτήρης του ανακοίνωσε ότι σε λίγες ημέρες θα τον επισκεπτόταν ο πατέρας του Πανάγος με τις αδελφές του. Από τότε και μετά δεν τον ξανασυνάντησε.
Επιστολές μου, προς το Ελληνικό προξενείο στην Αδελαΐδας και την Ελληνική Πρεσβεία στην Αυστραλία απαντήθηκαν με συνημμένη την πιστοποίηση της Υπηρεσίας μετανάστευσης της Αυστραλίας ότι άτομο με αυτό το όνομα δεν υπήρξε στην Αυστραλία. Και αυτήν την πρωτότυπη αλληλογραφία την έστειλα στον Σύνδεσμο και πρέπει να βρίσκεται στο αρχείο του.
Στις προηγούμενες εκλογές του Συνδέσμου συνάντησα τον επίσης μετανάστη στην Αυστραλία Νίκο Σχίζα (του Κωστόπουλου). Συζήτησα αρκετό χρόνο μαζί του. Ανάμεσα στα άλλα και για το γεγονός της πληροφορίας του Σωτήρη και το αρνητικό αποτέλεσμα των ερευνών μου. Μου ανάφερε ότι και σε αυτόν ο Σωτήρης έχει αναφέρει την περίπτωση όπως ακριβώς την είχε αναφέρει και σε εμένα. Ο ίδιος δεν είχε προσωπική συνάντηση με τον αγνοούμενο συμπατριώτη μας.
Σε κάθε περίπτωση η τύχη του Γεωργίου Κλεισούρα είναι ανεξιχνίαστη και πρέπει να θεωρείται αγνοούμενος.
Συνομοσιολογικού τύπου σκέψεις, ειδικά σε συνδυασμό με την ανάμιξη του Γιουγκοσλάβου γνωστού του Σωτήρη Μπόρα υπάρχουν πολλές. Επίσης υπάρχουν πολλά ερωτήματα για την στάση των συγγενικών προσώπων του αγνοουμένου. Γιατί δεν φρόντισαν να χορηγηθεί μια μικρή σύνταξη στην μανά του την οποία δικαιούνταν όπως όλοι οι γονείς και οι ανύπαντρες αδελφές θυμάτων του εμφυλίου πολέμου που πολέμησαν με την μεριά των κυβερνητικών δυνάμεων? Μια τέτοια ενέργεια θα είχε σαν αποτέλεσμα την γνωστοποίηση όποιων στοιχείων υπήρχαν στα αρχεία του στρατού για τις συνθήκες εξαφάνισης του. Ή μήπως φρόντισαν?
Μια άλλη πληροφορία έδωσε προ ετών ο Γεώργιος Δημ. Βέργος (η οποία έχει δημοσιευτεί στον Αρτοζήνο) συγκεκριμένα: Ο πατέρας του την δεκαετία του 1950 ασχολούμενος ως πλανόδιος έμπορας συνάντησε σε κάποιο χωριό έναν παπά ο οποίος τον πληροφόρησε ότι ο ίδιος βρέθηκε την νύχτα της εξαφάνισης μαζί με τον ΓΚ σε μια περίπολο του στρατού. Δέχτηκαν επίθεση από τους αντάρτες του ΔΣΕ και διαλύθηκαν . Ο ίδιος και μερικοί άλλοι κατάφεραν να επιστρέψουν στην μονάδα τους. Ο ΓΚ δεν επέστρεψε. Ίσως κάποιος συμπατριώτης έχει την δυνατότητα πρόσβασης στο αρχείο του Στρατού
Αυτή την αλληλογραφία την θεωρώ χρήσιμη για τους πατριώτες, ιδίως τους μεγαλύτερους που βίωσαν τα γεγονότα του Β΄παγκοσμίου πολέμου, και ένα μνημόσυνο για τους αγνοούμενους συγχωριανούς μας. Ίσως αποτελέσει και την αφορμή για περισσότερες πληροφορίες. Θα την προτείνω για δημοσίευση στην ιστοσελίδα.
Αυτά τα στοιχεία είναι καλά και ίσως κάποιος μπορέσει να ψάξει περισσότερο... Της γιαγιά ς «Αγγελογιαννούς» της βγάλανε την σύνταξη για το χαμένο της παιδί (έτσι έλεγαν στο χωριό) και δεν την έπαιρνε. Όποιος της έλεγε ότι το παιδί της δεν πρόκειται να έρθει ήταν …εχθρός της...
Χ. Ι. Μαραγκός
