Από την ποιητική συλλογή "Το προσωπείο του Χρόνου", Κοινωνία των (δε)κάτων, 2010.

 

Το κέλυφός μου ειν΄ η στιγμή

Το κάθε άτομο του χώρου και του χρόνου

Που με περιέχει

Διάδρομος ή δωμάτιο του λαβύρινθου

Που ψάχνω εναγωνίως την έξοδό του

Α, όχι για να βγω

Απλώς για να επιλύσω ένα μαθηματικό πρόβλημα

Για να τελειώσω με επιτυχία ένα παιχνίδι

Που τ΄ άρχισα στ΄ αστεία όταν ήμουνα παιδί

Και συνεχίζω τώρα στα σοβαρά

Ίσως στ΄ ακόμη πιο αστεία

Κανείς δεν ξέρει που είναι η είσοδος του λαβυρίνθου

Ποια είναι η καταπακτή που ας διοχετεύει μέσα του

Πού είναι οι έξοδοι τα μυστικά περάσματα

Τα αδιέξοδά του

Χιλιάδες αίθουσες, η μια απαράλλακτο ομοίωμα της άλλης

Θα ΄λεγες σαν να είναι ανάμεσά τους πάντα ένας καθρέφτης

Η θρησκεία κρατά το κλειδί από την αρχή του χρόνου

Η επιστήμη αποκαλύπτει διαρκώς καινούρια μυστικά

Αλλά η λύση στο αίνιγμα ποια είναι;

 

Ας συνεχίσω να παίζω

          Σαν να μην καταλαβαίνω τίποτα

Όπως εξάλλου κάνουν όλοι οι θνητοί

          Αξιοποιώντας

          Τα δώρα του Θεού.

 

Το κέλυφός μου είν΄ η στιγμή

Η μόνη απτή μου ύπαρξη

Το εμπόδιό μου.

 

                                      ***

(Σ.Σ. «αιων παις εστι παιζων πεσσευων. παιδος η βασιλειη». Ηράκλειτος.
Ο αιων είναι παιδί που παίζει τοποθετώντας πέρα δώθε τους πεσσούς.

Η βασιλεία είναι του παιδιού… Δηλαδή, ο ανίκητος χρόνος, ο αιώνιος, παντοτινό παιδί,

είναι αυτός που έχει την κυριαρχία, τη βασιλεία την αθανασία…).

 

(ΧΙΜ)


Εικόνες από το χωριό

 

Newsflash - Ξέρετε ότι...

Το 1952 εκδηλώθηκε επιδημία τύφου στο χωριό. Οι υγειονομικές αρχές τότε θεώρησαν σαν αιτία της μόλυνσης τις κορύτες στις βρύσες και στα πλαίσια των έργων εξυγίανσης αντικατέστησαν τις καλαίσθητες πέτρινες πελεκητές κορύτες με ακαλαίσθητους μεταλλικούς σωλήνες. Δεν τους πέρασε από το μυαλό ότι το νερό θα μπορούσε να είχε μολυνθεί από το πέρασμά του κάτω από αυλές και σπίτια, αφού οι βρύσες ήταν σε σημείο χαμηλότερο από τα σπίτια. Το υδραγωγείο που έφερε καθαρό νερό από την Κοκκινόβρυση έγινε αργότερα, το 1959.