Άνοιξη…

Που κουράστηκες κι απόμεινες; 
Και τα παιδιά προσμένουν;…Πώς θα τους το πω, 
πως για να ρθείς ξεκίνησες, 
και πάγωσες στο δρόμο;

Στης πολιτείας την ψύχρα,
πώς να του το πω πως πέθανες; 
Και μάταια περιμένουν,
 την ομορφιά σου να χαρούν που μάθανε τραγούδι;
 

.

Άνοιξη…
Πώς να τους το πώ
που είναι παιδιά κρινάκια… 
με προσευχή τα πέταλα, 
στην μαργαρίτα του ήλιου;

Κι αν φοβηθούνε τα παιδιά, 
της προδοσίας το σκιάχτρο;
Κι  αν φοβηθούνε τα παιδιά καλή μου,
θα πετρώσεις!


Κι ύστερα πιά ποιος θα μπορεί
στην εκκλησιά να ψάλει…
Στον επιτάφιο του Χριστού
και στην Ανάστασή του;

ΙΣΒ

 

Εικόνες από το χωριό

 

Newsflash - Ξέρετε ότι...

Τον Φεβρουάριο 1956 έριξε τόσο χιόνι που έκλεισε ο δρόμος και το χωριό αποκλείσθηκε από το υπόλοιπο κόσμο για εβδομάδες. Οι «σάκκινες» με το αλεύρι στα μαγαζιά τελείωσαν και ο κόσμος άρχισε να μην έχει ψωμί. Ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας Γιώργης Δάρας (Γιώκο-Ντάρας) τηλεφώνησε στο Νομάρχη και του είπε «πεθαίνουμε απαξάπαντες. Ανάγκη να μας στείλετε κατεπειγόντως άλευρα. Μη βραδύνετε». Η νομαρχία ανταποκρίθηκε και την άλλη ημέρα ήρθε ένα ντακότα και έριξε αλεύρι και σιτάρι στα χωράφια, στην απάνω μεριά του χωριού, από τη Ζευγολατίτσα μέχρι το σπίτι του Γιωργιού.