.
Δεν δικαιούμαι άσπρη λαμπάδα της Ανάστασης.
Όχι πως δεν την πίστεψα,
πως δεν περίμενα τις καμπάνες του ερχομού της.
Αλλά,
στις προετοιμασίες της υποδοχής της
απόλυτη η απουσία μου!...
Ο ι δικαιολογίες μου βεβαίως επαρκείς.
Έλειψη χρόνου,
συνθήκες γενικώς αντίξοες,
κυρίως δε
του «αύριο» η διάφανη μεταξωτή παγίδα…
Όχι.
Δεν δικαιούμαι άσπρη λαμπάδα της Ανάστασης.
Και προσφοράς τυχόν χειρονομία
την αρνιέμαι.
.
(ΙΣΒ)
Τον Φεβρουάριο 1956 έριξε τόσο χιόνι που έκλεισε ο δρόμος και το χωριό αποκλείσθηκε από το υπόλοιπο κόσμο για εβδομάδες. Οι «σάκκινες» με το αλεύρι στα μαγαζιά τελείωσαν και ο κόσμος άρχισε να μην έχει ψωμί. Ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας Γιώργης Δάρας (Γιώκο-Ντάρας) τηλεφώνησε στο Νομάρχη και του είπε «πεθαίνουμε απαξάπαντες. Ανάγκη να μας στείλετε κατεπειγόντως άλευρα. Μη βραδύνετε». Η νομαρχία ανταποκρίθηκε και την άλλη ημέρα ήρθε ένα ντακότα και έριξε αλεύρι και σιτάρι στα χωράφια, στην απάνω μεριά του χωριού, από τη Ζευγολατίτσα μέχρι το σπίτι του Γιωργιού.
