Ένας ακόμη πατριώτης μας έφυγε από τη ζωή. Είναι ο Μιχάλης, γιος του Γιώργη Τερζή και της Μαρίας Πανουσοπούλου, από το Ψάρι.
Με το Μιχάλη είμαστε δεύτερα ξαδέρφια (η μάνα μου κι ο πατέρας του ήταν δυο αδερφών παιδιά) και συμμαθητές στο Δημοτικό Σχολείο. Θυμάμαι πως όταν σχολούσαμε το μεσημέρι από το σχολείο, εκείνα τα δύσκολα και πέτρινα χρόνια μετά την κατοχή, πηγαίναμε το απόγευμα να βοσκίσουμε τα ζώα. Το δε καλοκαίρι πηγαίναμε από το πρωί. Τα χωράφια μας ήσαν κοντά και έτσι κάναμε παρέα. Του Μιχάλη ήταν στου «Ραχηπουρίνη» κι το δικό μας στο «Κοκκινάλωνο». Όταν τα ζώα μας κοιμόντουσαν το μεσημέρι, εμείς παίζαμε ή καθόμαστε κάτω από τη σκιά κάποιου δέντρου και συζητούσαμε με τις ώρες. Έτσι δημιουργήθηκε μια ισχυρή φιλία μεταξύ μας, που κράτησε πολλά χρόνια. Ο Μιχάλης, είχε ένα μικρό κοπάδι, 30-40 γίδια, ενώ εγώ είχα 3-4 γίδες και ένα μουλάρι.
Εκεί ήταν και η «λάκα με τα φίδια», που έχω γράψει σχετικά και δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα. Μπορείτε να το διαβάσετε κάνοντας κλικ:
Ως μεγαλύτερος της πολυπληθούς οικογένειας που ήταν ο Μιχάλης και σε συνδυασμό με τα γνωστά προβλήματα υγείας και άλλα του πατέρα του, από μικρός είχε αναλάβει πολλές οικογενειακές υποχρεώσεις.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, που είχε μεγαλώσει (15-16 χρονών!), εργάστηκε αν θυμάμαι καλά στα έργα του Λάδωνα, όπως πολλοί από το χωριό μας. Αργότερα έφυγε για την Αθήνα, όπου ασχολήθηκε με την οικοδομή και πραγματικά προόδευσε πάρα πολύ. Αυτός έμενε στην περιοχή του Πειραιά, εγώ στου Ζωγράφου, και συνήθως βλεπόμαστε τα καλοκαίρια στο χωριό και πάντα θυμόμαστε τη «λάκα με τα φίδια».
Ο Μιχάλης ήταν ένας ακέραιος, ευγενής άνθρωπος και καλός οικογενειάρχης.
Πάνω απ΄όλα ήταν εργατικός. Θυμάμαι πριν 4-5 χρόνια στο χωριό που έλεγε πως ποτέ δεν έχει πάει διακοπές! Δουλειά και πάλι δουλειά.
Δείγμα της δουλειάς του είναι και το εξαιρετικό –μοναδικό ίσως σε ομορφιά- σπίτι που έφτιαξε στο χωριό, πριν μερικά χρόνια, λίγο μετά το λεύκο στα δεξιά του δρόμου.
.
Θερμά συλλυπητήρια στα παιδιά του και τους λοιπούς συγγενείς, να είναι καλά να τον θυμούνται.
Στο καλό ξάδερφε και φίλε Μιχάλη και καλό Παράδεισο.
Γιώργος Δ. Βέργος
