Νιότη που μόλις άνοιξε τα κρινοπέταλα της
και που γλυκολικνίζεται σ΄όνειρα ελκυστικά,
πανέμορφο κι΄ αυθόρμητο τ’ αγνό φτερούγισμα της,
ανθόσπαρτος ο δρόμος της κι’ όλα γιορταστικά.
Νιότη πού μόλις άνοιξε τα κρινοπέταλά της
τρέμω ατη σκέψη πώς μπορεί ποτέ να μαραθούν.
Βόηθα, Θέ μου, μη σπάσουνε τ' ανέγγιχτα φτερά της
κι΄ οι ελπίδες μου χαθούν...
Τον Φεβρουάριο 1956 έριξε τόσο χιόνι που έκλεισε ο δρόμος και το χωριό αποκλείσθηκε από το υπόλοιπο κόσμο για εβδομάδες. Οι «σάκκινες» με το αλεύρι στα μαγαζιά τελείωσαν και ο κόσμος άρχισε να μην έχει ψωμί. Ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας Γιώργης Δάρας (Γιώκο-Ντάρας) τηλεφώνησε στο Νομάρχη και του είπε «πεθαίνουμε απαξάπαντες. Ανάγκη να μας στείλετε κατεπειγόντως άλευρα. Μη βραδύνετε». Η νομαρχία ανταποκρίθηκε και την άλλη ημέρα ήρθε ένα ντακότα και έριξε αλεύρι και σιτάρι στα χωράφια, στην απάνω μεριά του χωριού, από τη Ζευγολατίτσα μέχρι το σπίτι του Γιωργιού.
