Στην Αρκαδία και πιο συγκεκριμένα στο Φαράγγι του Λούσιου υπάρχουν δύο μοναστήρια που προσφέρουν απόλυτη γαλήνη και μαγευτική θέα.

Η Ι.Μ Προδρόμου και η Ι.Μ Φιλοσόφου θα σας μαγεύουν με την ιδιαίτερη αισθητική τους και αν έχετε την τύχη να βρεθείτε εκεί πρωινές ώρες τότε το μοναδικό πράγμα που θα ακούτε εκτός από το κελάηδημα των πουλιών και τον ήχο από τον ποταμό Λούσιο που ρέει στην βάση του φαραγγιού θα είναι οι προσευχές των μοναχών που αντηλαλούν ανάμεσα στα βουνά και ο ήχος τους ταξιδεύει στον ουρανό.

 Στο γνωστό ιστότοπο servou  lovers, η πατριώτισσα Ελένη Γ. Βέργου, δημοσίευσε πρόσφατες φωτογραφίες, από τις βρύσες του χωριού μας.

Αναδημοσιεύουμε  μία φωτογραφία από κάθε βρύση και στον ιστότοπο του Συνδέσμου, ώστε να τις δουν και οι επισκέπτες του servou.gr, γιατί αποτελούν μνημεία για τον τόπο μας.

Δυτική και Νότια πλευρά του Ναού. Είσοδος επισκεπτών.

Εκατόν πενήντα μέτρα ανατολικά της Τρανής Βρύσης, στη βόρεια παρυφή ενός γραφικού πλατώματος, βρίσκεται ο Ναός του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Επιμήκης Ναός, μικρών διαστάσεων, έχει κτισθεί εν μέρει επί των ερειπίων παλαιοτέρου Ναού που υπήρχε σ' αυτή την θέση. Στην αχιβάδα και στην βόρεια πλευρά του παλαιότερα μέχρι το 1945, υπήρχε τμήμα τοίχου μικρού ύψους το οποίο περιέβαλλε τον Ναό και τα υλικά του ήσαν πωρόλιθοι μεγάλων σχετικά διαστάσεων.

Γενικά

Ι. ΝΑΟΣ  "Κοίμησης Θεοτόκου",  Σέρβου Αρκαδίας. Μοναδικό έργο τέχνης, Σερβαίων μαστόρων 20ου αιώνα. Αποτύπωση από την ζωγράφο ιατρό  Μαρία σύζ. Χ. Ι. Μαραγκού

Με αφορμή το πρόσφατο άρθρο του πατριώτη Γ. Δ. Βέργου, σχετικά με την κατασκευή του μητροπολ. Ναού του χωριού μας 

«Κοίμησης   Θεοτόκου»,

θεώρησα και εγώ σκόπιμο να γράψω όσα  επί πλέον στοιχεία γνωρίζω από διάφορες πηγές, κυρίως όμως από τo βιβλίο των πρακτικών του Συνδέσμου, το οποίο μελέτησα όταν ήμουνα μέλος και γραμματέας του ΔΣ.

Θοδωρή Γ. Τρουπή (Γκράβαρη)

Άποψη του Αρτοζήνου από ΒΔ (από το δρόμο Λευκοχώρι-Λαγκάδια)

Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1950, πριν αρχίσει η ερήμωση της υπαίθρου με την ανάπτυξη της αστυφιλίας, οι κάτοικοι του χωριού επιβίωναν στηριζόμενοι στην πρωτόγονη αγροτική οικονομία και κτηνοτροφία και συμπληρωματικά στις μαστοροδουλειές, όπως του κτίστη, του τσαγκάρη, του σιδερά, του πραματευτή κ.α.

Με αφορμή τα έργα που γίνονται στο χωριό για την αντικατάσταση των αμιαντοσωλήνων του δικτύου ύδρευσης και αναπολώντας 55 χρόνια πίσω στα 1956, θα προσπαθήσω να περιγράψω με ποιόν τρόπο γινόταν εκείνα τα χρόνια η διαχείριση και εκμετάλλευση των υδάτινων πόρων. Όπως όλα τα χωριά, έτσι και το δικό μας ήταν χτισμένο σε χώρο που υπήρχαν βρύσες για να καλύπτουν μια από τις βασικότερες ανάγκες της ζωής. 

Βρύσες στο χωριό και στα πέριξ.

Οι κυριότερες βρύσες που τροφοδοτούσαν τα σπίτια στο χωριό ήταν η Τρανηβρύση, ο Λεύκος και ο Δημοκοίτης. Στο κάτω χωριό υπήρχε ακόμη και η βρύση του Νυσιουβέργου, που αρχικά πήγαζε στους κήπους και αργότερα η Κοινότητα την μετέφερε στο δρόμο που πηγαίνει από τα Σχιζαίικα προς τα περιβόλια της Μούζγας. Λίγο νεράκι έβγαινε και στο υπόγειο των σπιτιών του Βασίλη Μπόρα (Κουτσοβασίλη) και Πανάγου Δημόπουλου (Τσαλδάρη).