Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, αλλά, όταν η σκέψη μου ταξιδεύει στο παρελθόν, στα δύσκολα αλλά και όμορφα παιδικά χρόνια, με την οικογένειά μου, στο χωριό μας, στου Σέρβου, οι μνήμες ζωντανεύουν νοσταλγικά. Θυμάμαι… ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 1950. Τί ήμουν τότε; Μικρό κορίτσι ήμουνα, κάπου στα δέκα τέσσαρα-δεκαπέντε χρονών.
Με τη μάνα μου, κάναμε όλες τις αγροτικικές δουλειές, όργωμα, σπάρσιμο, βοτάνισμα, θέρισμα, αλώνισμα, σκάψιμο στους κήπους μας, φύτεμα, πότισμα, και στα αμπέλια μας, κλάδεμα, σκάψιμο, ράντισμα, και τρύγημα των σταφυλιών, και περιποίηση του μούστου για να γίνει καλό κρασί. Δουλεύαμε πολύ, δεν κάναμε σπατάλη, κάναμε για το νοικοκυριό μεγάλη οικονομία από παντού και από τα τσίπουρα ακόμα, με δική μας εφευρετική μέθοδο βγάζαμε τη ρακή, το τσίπουρο, που τότε απαγορευόταν χωρίς άδεια.