Πλεκτά πουλόβερ

Τα ρούχα (φανέλες, ζακέτες, φούστες, κάλτσες, σκούφοι, γάντια, ζωνάρια για τη μέση κασκόλ και άλλα πολλά) γίνονταν συνήθως με μάλλινη κλωστή, την οποία είχαν γνέσει οι ίδιες   από μαλλί προβάτων , ή την αγόραζαν. Πολύ χρήσιμο πλεχτό ρούχο που φόραγαν όλες οι γυναίκες καθημερινά τις κρύες εποχές του χρόνου ήταν η μπελερίνα. Ήταν σαν μεγάλο σάλι που το έριχναν διπλό στους ώμους και κάλυπτε όλη την πλάτη και το στήθος μέχρι κάτω από τη μέση. Δεν είχε μανίκια αλλά διπλωμένη στα δύο είχε το σχήμα τριγώνου με μακριές γωνίες που τις σταύρωνα μπροστά στο στήθος, γύριζαν πίσω στη μέση και ξαναγύριζαν και δένονταν μπροστά στο ύψος του στομάχου. Ήταν ολόμαλλη και πολύ ζεστή.

Πλεκτά σάλια

Το πλέξιμο της μάλλινης κλωστής γινόταν συνήθως με δύο βελόνια. Έφτιαχναν διάφορα σχέδια και σχήματα, τροποποιώντας τη σειρά των θηλιών. Αν ήθελαν να εφαρμόζει σφιχτά στο σώμα το ρούχο, έκαναν το πλέξιμο σφιχτό, αν το ήθελαν πιο χαλαρό έκαναν και το πλέξιμο αραιό. Ειδική τεχνική είχαν και όταν έφτιαχναν το «λάστιχο» στις κάλτσες ή στα πουλόβερ.

Δαντέλες

Τις δαντέλες τις έφτιαχναν με λεπτή άσπρη κλωστή και τις έπλεκαν με ένα μονό βελονάκι. Τις χρησιμοποιούσαν για να στολίζουν τα σεντόνια, τα τραπεζομάντηλα, τα κουρτινάκια, τα μαξιλάρια αλλά και τις ποδιές, τους γιακάδες των φουστανιών και άλλα ρούχα.

Εκτός από ρούχα και δαντέλες έπλεκαν και μαξιλάρια, κουβέρτες για να καλύπτουν το κρεβάτι ή πάντες για να στολίζουν τον τοίχο. Πολλά από αυτά τα κεντήματα ήταν πραγματικά έργα τέχνης.

Στη δεκαετία του 1960 άρχισε το πλέξιμο με μηχανές. Τέτοιες μηχανές (χειροκίνητες) έφεραν στο χωριό οι Μαρίνης Αλ Δημόπουλος και  ο Γιώργος Μήτσιου Βέργος που εγκατέστησαν εργαστήρια και τα δούλεψαν οικογενειακά αρκετά χρόνια, κάνοντας και εξαγωγές σε άλλα χωριά, μέχρι που μετανάστευσαν ο πρώτος οικογενειακά στην Τρίπολη και ο άλλος στην Αθήνα. Έπλεκαν κυρίως πουλόβερ και κάλτσες

Πλεκτές κουβέρτες

Πλεκτά μαξιλαράκια