Σε σκότωσα μια νύχτα μυστικά
Και άλλαξα πορεία.
Όμως ακόμη και νεκρός
Το ξέρω, είσαι μέσα μου.
Συχνά σε νοιώθω να σκιρτάς
Σαν να μην είχες ξεψυχήσει.
Συχνά σ΄ακούω να μιλάς
Σαν να μην είχες βουβαθεί.
Συχνά εσύ ενεργείς
Στη θέση μου.
Κι απόψε, όταν τρέμοντας μας έδειξε
Η Αρμένισσα τη ζωγραφιά του Αραράτ,
Ποιανού ήταν το δάκρυ που ανάβλυσε στο μάτι μου;
Δικό μου ή δικό σου;
Αν δεν είχαμε γίνει ξένοι,
Θα λεγα πως αυτό το δάκρυ μας ενώνει.
(χιμ)
Τον Φεβρουάριο 1956 έριξε τόσο χιόνι που έκλεισε ο δρόμος και το χωριό αποκλείσθηκε από το υπόλοιπο κόσμο για εβδομάδες. Οι «σάκκινες» με το αλεύρι στα μαγαζιά τελείωσαν και ο κόσμος άρχισε να μην έχει ψωμί. Ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας Γιώργης Δάρας (Γιώκο-Ντάρας) τηλεφώνησε στο Νομάρχη και του είπε «πεθαίνουμε απαξάπαντες. Ανάγκη να μας στείλετε κατεπειγόντως άλευρα. Μη βραδύνετε». Η νομαρχία ανταποκρίθηκε και την άλλη ημέρα ήρθε ένα ντακότα και έριξε αλεύρι και σιτάρι στα χωράφια, στην απάνω μεριά του χωριού, από τη Ζευγολατίτσα μέχρι το σπίτι του Γιωργιού.
