Σε σκότωσα μια νύχτα μυστικά
Και άλλαξα πορεία.
Όμως ακόμη και νεκρός
Το ξέρω, είσαι μέσα μου.
Συχνά σε νοιώθω να σκιρτάς
Σαν να μην είχες ξεψυχήσει.
Συχνά σ΄ακούω να μιλάς
Σαν να μην είχες βουβαθεί.
Συχνά εσύ ενεργείς
Στη θέση μου.
Κι απόψε, όταν τρέμοντας μας έδειξε
Η Αρμένισσα τη ζωγραφιά του Αραράτ,
Ποιανού ήταν το δάκρυ που ανάβλυσε στο μάτι μου;
Δικό μου ή δικό σου;
Αν δεν είχαμε γίνει ξένοι,
Θα λεγα πως αυτό το δάκρυ μας ενώνει.
(χιμ)
Το 1952 εκδηλώθηκε επιδημία τύφου στο χωριό. Οι υγειονομικές αρχές τότε θεώρησαν σαν αιτία της μόλυνσης τις κορύτες στις βρύσες και στα πλαίσια των έργων εξυγίανσης αντικατέστησαν τις καλαίσθητες πέτρινες πελεκητές κορύτες με ακαλαίσθητους μεταλλικούς σωλήνες. Δεν τους πέρασε από το μυαλό ότι το νερό θα μπορούσε να είχε μολυνθεί από το πέρασμά του κάτω από αυλές και σπίτια, αφού οι βρύσες ήταν σε σημείο χαμηλότερο από τα σπίτια. Το υδραγωγείο που έφερε καθαρό νερό από την Κοκκινόβρυση έγινε αργότερα, το 1959.
