Ήξερα έναν Σαραντόγιαννη
Γνώρισα κι έναν Παναγόγιαννη
Ο ένας ήταν με τουτουνούς
κι ο άλλος με τους αλλουνούς.
Από καιρό και οι δυο είναι πεθαμένοι
Και από το πλήθος αποξεχασμένοι.
Στου δίκιου το ζυγό εζυγιαστήκανε
Και οι δυο τους καταπροδομένοι βγήκανε.
Εκείνους, που το χώμα τούτο αγαπήσανε
Βαλτοί και ανόητοι τους εδολοφονήσανε
Κι άλλοι δοτοί λιγόμυαλοι μας κυβερνήσανε
Αφού με λόγια και τερτίπια μας κοιμήσανε.
(χιμ)
Το 1952 εκδηλώθηκε επιδημία τύφου στο χωριό. Οι υγειονομικές αρχές τότε θεώρησαν σαν αιτία της μόλυνσης τις κορύτες στις βρύσες και στα πλαίσια των έργων εξυγίανσης αντικατέστησαν τις καλαίσθητες πέτρινες πελεκητές κορύτες με ακαλαίσθητους μεταλλικούς σωλήνες. Δεν τους πέρασε από το μυαλό ότι το νερό θα μπορούσε να είχε μολυνθεί από το πέρασμά του κάτω από αυλές και σπίτια, αφού οι βρύσες ήταν σε σημείο χαμηλότερο από τα σπίτια. Το υδραγωγείο που έφερε καθαρό νερό από την Κοκκινόβρυση έγινε αργότερα, το 1959.
