Από την ποιητική συλλογή του Φαίδωνα-Γεωργίου Ι. Δημόπουλου..

Στου πόνου το κρεββάτι

και δίχως να βαρυγκομάς

περνάς τις ώρες της θλίψης

που μονότονες και πληχτικές

βάλθηκαν να κλέψουν

τη δροσιά της καλόκαρδης νιότης σου.

Με συντροφιά σου μυστική τη Μοναξιά

και με ρεμβαστικό το βλέμμα

βυθισμένο σ’ άλλων κόσμων φωτεινές αναλαμπές

χαίρεσαι την αδιατάραχτη γαλήνη της πλατειάς σου σκέψης.

Και περνούν οι στιγμές — αιώνες

και χαϊδεύεις με τα στεγνωμένα χείλη

τη Σιγή που σ' αγκαλιάζει.

Σαχερουβείμ εξαϋλωμένο

ξεχωρίζεις

και μυστικά και αθώρητα

μες απ’τα στήθεια αχνοδιαβαίνει ένα αναστέναγμα

—νότα κρύφιου πόνου κι’ άσβηστης ελπίδας —

ενώ γύρω—τριγύρω

σου χαμογελά η Στοργή

καρδιόχειλη

κι’ ακούραστη

και πασκίζοντας για τη δική σου γλυκανάπαψη.

Όλα

πάνω απ’ του πόνου το κρεββάτι

προσμένουν ανυπόμονα

το γοργοφτερούγισμα σου στην αγκάλη της υγείας

κι’ απ’ το φωτεινό παραθύρι

ξετρελαμένη η γόησσα Άνοιξη

σε προσκαλεί

για να πετάξεις και συ

λεύτερο πουλί

και να πλάσης την Άνοιξη της ζωής σου.

25-12-1949<-->