.Χ. Ι. Μαραγκός.

Τα τελευταία χρόνια, καθότι είμαι συνταξιούχος, συνηθίζω να πηγαίνω την άνοιξη στο χωριό μας, κυρίως την περίοδο του Αγίου Κωνσταντίνου, για λίγες ημέρες. Οι λόγοι είναι κυρίως τρεις.

     1.     Θέλω να συμμετέχω στον πανηγυρικό εορτασμό του Αγίου Κωνσταντίνου, στον συνοικισμό «Αράπηδες», αφού επί πολλά χρόνια συνήθιζα να πηγαίνω στη μνήμη του Αγίου (από μικρό παιδί) και έχω έντονες και ευχάριστες αναμνήσεις. Όπως ευχάριστες είναι και οι αναμνήσεις που έχω, από τον σκληρό και επίπονο αγώνα που κάναμε το 1976, με πρόεδρο του Συνδέσμου τον αείμνηστο Στάθη Δάρα, για τη διάνοιξη του δρόμου από το χωριό ως το συνοικισμό. Ένα χρονίζον και αναγκαίο έργο που εξυπηρέτησε πάρα πολύ τους πατριώτες, ιδιαίτερα τους Αραπαίους. Τέλος, θέλω να επισκέπτομαι τον τάφο του αγαπητού μου Ηλία Χειμώνα, που είμαστε μαζί από την παιδική μας ηλικία και μέχρι το τέλος τα ζωής του, που τον συνόδευσα στην τελευταία του κατοικία, τον Μάρτιο 2010.

       2.     Ο δεύτερος λόγος είναι η ανάγκη για κάποιες μικροεργασίες συντήρησης του πατρικού σπιτιού στο χωριό (τα παλιά χωριάτικα σπίτια έχουν πολλές ανάγκες), τόσο για λόγους συναισθηματικούς, όσο και για πρακτικούς, αφού για κάποιες ημέρες τον Αύγουστο παραθερίζουμε εκεί. Αν μη τι άλλο, νομίζω πως πρέπει να σεβόμαστε τον εξαντλητικό αγώνα των γονιών μας, να φτιάξουν ένα σπίτι. Και εμείς τα παιδιά βοηθούσαμε, όσο μπορούσαμε. Θυμάμαι που κουβάλαγα άμμο από του «ραμανάλι», και πέτρες από του «μισελίμη». Επειδή μου αρέσει να ασχολούμαι γενικά με τις «επισκευές», οργανώνω από την Αθήνα την "εξόρμηση",  φορτώνω στο αυτοκίνητο τα αναγκαία και …κατευθείαν στο χωριό. 

Φωτογραφίες από το χωριό μας Σέρβου τον Ιούνιο του 2019

3.  Ο τρίτος λόγος της επίσκεψής μου είναι η βέβαιη απόλαυση από την απίθανη φυσική ομορφιά και το καθαρό περιβάλλον του χωριού, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο που δεν υπάρχει και η πολυκοσμία του Αυγούστου. Είναι πράγματα που σε ξεκουράζουν πραγματικά ψυχικά και σωματικά και σε αποτοξινώνουν από το ρυπογόνο περιβάλλον της μεγάλης πόλης.

Φέτος, λόγω των εκλογών, δεν κατέβηκα στο χωριό του Αγίου Κωνσταντίνου, αλλά τις πρώτες ημέρες του Ιουνίου.

Με αυτή μου την επίσκεψη, σκέφτηκα λοιπόν να δώσω μία αδρή εικόνα της ζωής στο χωριό αυτή την εποχή, όπως την έφτιαξα στο μυαλό μου, τις 3 ημέρες που έμεινα εκεί (από Τρίτη μέχρι Παρασκευή). Το πιο ευχάριστο πράγμα, πάντως, που είδα και ένοιωσα είναι η ομορφιά της φύσης, που απλώνεται σε όλο τον ατέλειωτο ορίζοντα του χωριού, προς όλες τις κατευθύνσεις.

Επειδή η κτηνοτροφία έχει σχεδόν μηδενιστεί στην περιοχή και τα δέντρα δεν κόβονται πλέον, η βλάστηση κυριολεκτικά έχει οργιάσει και το πράσινο έχει καλύψει τα πάντα, εκτός από τους βουνοκορφές του Αρτοζήνου και 2-3 ακόμη ψηλών βουνών. Τα ατέλειωτα ανθισμένα σπάρτα με το κίτρινο χρώμα, δίνουν ένα ξεχωριστό άρωμα και τόνο στη Σερβαίικη ομορφιά της φύσης, αλλά και των γύρω περιοχών. 

Τα πρωινά και τα απογευματινά καθόμουν αρκετά στο μπαλκόνι του σπιτιού μου και αγνάντευα «πέρα μακριά» προς το παλιόκαστρο, το Σερβαίικο βουνό, τον Αρτοζήνο, τον Ανεμιστό, του «Τσιούμπι», του «Λιμιμής», τον Αγιοθανάση (μόνο η κορυφή του πλέον φαίνεται), το χωριό Λυκούρεση, το… το… και η καρδιά μου αγαλλίαζε. 

Την Τρίτη το μεσημέρι που έφτασα στο χωριό ο καιρός ήταν υπέροχος, όπως και τις επόμενες ημέρες (το βράδυ βέβαια χρειαζόσουν 2-3 κουβερτούλες). Αφού ξεφόρτωσα με τη βοήθεια του ξαδέρφου μου Ηλία Σκούρου και του «μικρού Μήτσιου» (έτσι τον λέμε στο χωριό τον Bardhi από την Αλβανία, που είναι πάντα πρόθυμος), πήγαμε μέχρι το καφενείο να κεράσω τα παιδιά μια μπύρα να αγναντέψω τα πέριξ και να απολαύσω τον Σερβαίικο ουρανό. Στην παρέα κάθισε και ο πρόεδρος του χωριού Γιάννης Ρουσιάς (επανεξελέγη στις πρόσφατες εκλογές) και είπαμε διάφορα πράγματα, που θα αναφερθώ στην συνέχεια.

Ευχάριστη εντύπωση μου έκανε το γεγονός πως και τα τρία μαγαζιά του χωριού είναι «ανοιχτά». Πήγα ένα απόγευμα στο καθένα, αφού την ημέρα προσπαθούσα …να κάνω κάτι. 

Την πρώτη ημέρα πήγα στο μαγαζί του Ν. Λιατσόπουλου (Γενικό Εμπόριο). Ήταν εκεί η μητέρα του Νίκου, η γνωστή μας Βάσω με τη μητέρα της Παναγούλα.

Χάρηκα ιδιαίτερα που είδα την αγαπητή και καλοσυνάτη Παναγούλα, γιατί είμαστε γειτόνοι στον «πάνω μαχαλά» (και συγγενείς, αφού ο Παπανικολάου ήταν Μαραγκός και άλλαξε το όνομα γιατί κάποιος πρόγονος έγινε παππάς), τα πρώτα 10 χρόνια που μέναμε στο πατρικό του πατέρα μου. Μου θύμισε κάποιες εικόνες από την παιδική μου ηλικία που με ένα σακούλι «τραβετζίκα» πήγαινα σχολείο, «μια σταλιά παιδί», αδύνατο…    Και εγώ της θύμισα πως στην «ακλαδούρα» που πηγαίναμε με τις γίδες, θυμάμαι πόσο όμορφα τραγούδαγε και χαιρόμαστε τα παιδιά να την ακούγαμε! Και τώρα να ειδείς πόσο ωραία τραγουδαέι, λέει η Βάσω. Την είδα στο βίντεο που ανάρτησε ο Νίκος, της απαντώ, και τη θαύμασα.

Μου διηγήθηκε ακόμη η Παναγούλα πως δεν της αρέσανε καθόλου τα γράμματα και πως έλεγε συνέχεια στη μάνα της (γιαγιά-Νίκαινα τη λέγαμε τα παιδιά) να την σταματήσει από το σχολείο και πως της υποσχότανε πως θα πηγαίνει κάθε μέρα με τις γίδες. Ώσπου μια μέρα τα «βρόντηξε» στο δάσκαλο και δεν ξαναπάτησε στο σχολείο. 

Το άλλο βραδάκι πήγα στο μαγαζί του Ν. Τρουπή -Αλούπη (τσίπουρα, ποτά καφές κλπ). Βρήκα μέσα μερικούς πατριώτες (το Μίμη Σχίζα, το Φώτη Στρίκο, το Βασίλη του Λιάζου, το Ν. Τερζή, το Σπύρο Κλεισούρα και κανά δυο ακόμη που δεν θυμάμαι). Με κεράσανε, είπαμε λίγες κουβέντες και μετά αυτοί έφυγαν για «δηλωτή» στο καφενείο και εγώ έμεινα με το Νίκο. Στη συζήτηση επάνω μου είπε, ο αγέραστος και δραστήριος Νίκος, πως είναι γεννημένος το 1931 (μου έκανε με τα χέρια του 2 οχτάρια, για τη σημερινή του ηλικία) και θυμήθηκε πως ήσαν 24 γεννημένοι εκείνη τη χρονιά, από τους οποίους οι περισσότεροι έχουν πεθάνει. Μου είπε ακόμη πως εκτός από παππάς και αγροφύλακας, τις άλλες δουλειές τις έχει κάνει όλες. Για τα νέα του χωριού που τον ρώτησα, μου είπε πως ...πουλιούνται δέκα σπίτια!

Την Τρίτη ημέρα το απόγευμα πήγα στο καφενείο του Γιάννη Ριουσιά. Κανένας ακόμη δεν είχε βγει. Μόνο ο Γιάννης ήταν με τη Βούλα και τον εγγονό τους (το γιο του Μαρίνη), που τον κυνήγαγε ο παππούς μην πέσει, αφού τώρα άρχισε να περπατάει. Μη έχοντας τι να κάνω σκέφτηκα να πάω μέχρι το σχολείο, να δω τις εργασίες που γίνονται εκεί, αφού το κτίριο θα μετατραπεί σε ξενώνα. 

Εντυπωσιακό πράγματι το κτίριο. Έχουν ρίξει όλους τους σοφάδες, και έχει μείνει ο σκελετός και η καινούρια κεραμοσκεπή. Όπως μου είπε ο πρόεδρος, όλες οι εξωτερικές πλευρές θα είναι με εμφανή την πέτρα του κτιρίου.   Πέτρινες, επίσης, θα είναι και οι εξωτερικές μάντρες. Στον πάνω όροφο θα γίνουν 6 δωμάτια με πατάρι και εμφανή τη στέγη και στο ισόγειο 2 δωμάτια και οι λοιποί βοηθητικοί χώροι. Μου είπε ακόμη πως υπάρχουν τα χρήματα να τελειώσει το κτίριο και στη συνέχεια θα γίνουν ενέργειες για τον εξοπλισμό.

Ο πρόεδρος είναι αισιόδοξος πως θα βρεθεί ο κατάλληλος τρόπος ώστε να λειτουργήσει κανονικά ο ξενώνας, πράγμα που οπωσδήποτε θα δώσει άλλη πνοή στο χωριό και ασφαλώς μας χαροποιεί όλους.

Ρώτησα ακόμη τον Γιάννη αν υπάρχει προγραμματισμός να γίνει κάποιο έργο στο χωριό και μου απάντησε πως θα γίνουν αρκετά έργα. Συγκεκριμένα μου είπε:

«…Στο δρόμο προς τους Αράπηδες έχει εγκατασταθεί ο εργολάβος (χθες περάσανε τα μηχανήματα), θα γίνουν κάποια τεχνικά έργα έργα και θα συνεχιστεί η ασφαλτόστρωση, από του «Λοχία» μέχρι του Μηλιάνθη.

Έχουν δημοπρατηθεί, συνέχισε,  και έχουν δοθεί σε ανάδοχο και ξεκινούν άμεσα οι εργασίες σε έργα αξίας 150.000€, με χρηματοδότηση απ' το υπουργείο εσωτερικών. Τα έργα αυτά είναι:

-Επισκευή της δεξαμενής στην τρανηβρύση, για να έχουμε άφθονο και καθαρό νερό.
-Ασφαλτόστρωση του δρόμου από του Τσιούμπι μέχρι την είσοδο του χωριού.

-Τσιμεντόστρωση του δρόμου από το σπίτι του Ηλία Σχίζα έως το σπίτι κληρονόμων Παναγή Στρίκου.
-Τοίχος αντιστήριξης στον δρόμο πυρασφάλειας, κάτω από τα σπίτια Φώτη και Ηλία Κουτδανδριά   και τοίχος για προστασία από κατολισθήσεις στα σκαλοπάτια της επάνω εκκλησιάς.
-Κατασκευή μαντρότοιχου στον δρόμο για την επάνω εκκλησιά, κατασκευή μάντρας στον δρόμο κάτω απ' το σπίτι του αείμηστου Παναγή Μαραγκού και κατασκευή άλλης μάντρας στο σπίτι του Μήτσιου του Κουτδανδριά.

* Την Παρασκευή το μεσημέρι έφυγα από το χωριό, με ανάμικτα συναισθήματα, όπως συμβαίνει κάθε φορά που επισκέπτομαι τον τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Έξω από το καφενείο του Γιάννη καθόσαντε ο Στρικογιαννάκης, ο Η. Σκούρος, ο Ηλίας Σχίζας, ο Τερζής, ο Σούλης, 2-3 νεαροί στη σκιά των δέντρων και 2-3 νομίζω μέσα στο καφενείο. Τους χαιρέτησα και …επιστροφή στο "κλινόν άστυ". 

Λίγο μετά τη Ζαχαρού και πριν την Τρανηβρύση είδα 3 κάδους απορριμμάτων σε λειτουργία και 3 κατεστραμμένους και αναποδογυρισμένους. Δεν ξέρω ποιανού είναι η ευθύνη, αλλά κάτι δεν πρέπει να γίνει;;;.

Καλή αντάμωση τον Αύγουστο στο χωριό.