Ζωή γλυκειά, ζωή πικρή,
τραγούδι κι αίνιγμά μου.
Δάκρυ και μοιρολόγι μου,
μεθύσι και κατάρα.
Ψέμμα θαμπό κι αλήθεια μου,
ήλιε και καταχνιά μου...
Πόσο πονώ,
που κάποτε την κούπα σου θα χάσω.
(Από το βιβλίο της Μαρίας Παναγοπούλου
"Γεύση Χρόνου")
Ζωή γλυκειά, ζωή πικρή,
τραγούδι κι αίνιγμά μου.
Δάκρυ και μοιρολόγι μου,
μεθύσι και κατάρα.
Ψέμμα θαμπό κι αλήθεια μου,
ήλιε και καταχνιά μου...
Πόσο πονώ,
που κάποτε την κούπα σου θα χάσω.
Το 1952 εκδηλώθηκε επιδημία τύφου στο χωριό. Οι υγειονομικές αρχές τότε θεώρησαν σαν αιτία της μόλυνσης τις κορύτες στις βρύσες και στα πλαίσια των έργων εξυγίανσης αντικατέστησαν τις καλαίσθητες πέτρινες πελεκητές κορύτες με ακαλαίσθητους μεταλλικούς σωλήνες. Δεν τους πέρασε από το μυαλό ότι το νερό θα μπορούσε να είχε μολυνθεί από το πέρασμά του κάτω από αυλές και σπίτια, αφού οι βρύσες ήταν σε σημείο χαμηλότερο από τα σπίτια. Το υδραγωγείο που έφερε καθαρό νερό από την Κοκκινόβρυση έγινε αργότερα, το 1959.
