Χ. Αθ. Μαραγκού.

"Η Σερβιώτισσα, όταν έλειπε ο άντρας της, έπρεπε να οργώσει το χωράφι και να σπείρει το σιτάρι, το κριθάρι, τη βρώμη, τις φακές...

Να βοτανίσει, να θερίσει, ν' αλωνίσει κι αν χρειαζότανε να πάει και καμιά ζαλιά στο μύλο.

Να κλαδέψει τ' αμπέλι, να το σκάψει, να το ραντίσει, να το τρυγήσει, να βάλλει το κρασί, να φτιάσει μουσταλευριά και μουστοκούλουρα για τα παιδιά, να βγάλει και κάνα μπουκαλάκι ρακί για να υποδεχτεί τον νοικοκύρη"  .

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, αλλά, όταν η σκέψη μου ταξιδεύει στο παρελθόν, στα δύσκολα αλλά και όμορφα παιδικά χρόνια, με την οικογένειά μου, στο χωριό μας, στου Σέρβου, οι μνήμες ζωντανεύουν νοσταλγικά. Θυμάμαι… ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 1950. Τί ήμουν τότε; Μικρό κορίτσι ήμουνα, κάπου στα δέκα τέσσαρα-δεκαπέντε χρονών.

Με τη μάνα μου, κάναμε όλες τις αγροτικικές δουλειές, όργωμα, σπάρσιμο, βοτάνισμα, θέρισμα, αλώνισμα, σκάψιμο στους κήπους μας, φύτεμα, πότισμα, και στα αμπέλια μας, κλάδεμα, σκάψιμο, ράντισμα, και τρύγημα των σταφυλιών, και περιποίηση του μούστου για να γίνει καλό κρασί. Δουλεύαμε πολύ, δεν κάναμε σπατάλη, κάναμε για το νοικοκυριό μεγάλη οικονομία από παντού και από τα τσίπουρα ακόμα, με δική μας εφευρετική μέθοδο βγάζαμε τη ρακή, το τσίπουρο, που τότε απαγορευόταν χωρίς άδεια.

Η εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου στους Αράπηδες είναι χτισμένη στην επάνω μεριά του οικισμού, στο σημείο που παλαιότερα περνούσε το μονοπάτι που ερχόταν από το Σέρβου και πήγαινε προς Λυσσαρέα ή Κοκκινοράχη. Μετά τη διάνοιξη του αμαξιτού δρόμου το μονοπάτι αυτό αχρηστεύθηκε και πλέον η εκκλησία συνδέεται με το δρόμο με διακλάδωση από το ρέμα του Σκόζα.