Εκατό χρόνια Σύνδεσμος Σερβαίων (1922-2022). Έργα υποδομής στο χωριό μας

Χ. Ι. Μαραγκού.

Σε πρόσφατο άρθρο μου, που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα με τίτλο

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΣΕΡΒΑΙΩΝ 1922-2022. ΕΚΑΤΟΣΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ

περιέγραψα, σε γενικές γραμμές, όλες σχεδόν τις δραστηριότητες του Συνδέσμου μας, στην μακρόχρονη πορεία του, των εκατό χρόνων, πλην εκείνων των έργων, που αφορούσαν σε έργα υποδομής στο χωριό μας Σέρβου. Για τα έργα αυτά, προτίμησα να γράψω ένα ξεχωριστό άρθρο, γιατί πρόκειται για πολλά και πολύ σημαντικά έργα, τα οποία άλλαξαν τη ζωή των πατριωτών, διευκόλυναν πολύ την καθημερινότητα τους, βελτίωσαν ουσιωδώς το βιοτικό τους επίπεδο, τη μόρφωση των παιδιών τους και πολλά-πολλά άλλα.

Ας σημειωθεί πως όλα σχεδόν αυτά τα έργα του χωριού, έγιναν σε συνεργασία με τις Τοπικές Αρχές, πράγμα που έχει ξεχωριστή σημασία, και δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας (η δύναμη εν τη ενώσει). Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και έργα που εκτελέστηκαν μόνο από τις Τοπικές Αρχές, κυρίως τα τελευταία χρόνια και αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους τους Τοπικούς άρχοντες, που τα έφεραν εις πέρας, όπως π.χ η ανακαίνιση του δημοτικού σχολείου, το νέο Ηρώο στην πλατεία του χωριού κλπ

Πριν 14 χρόνια (2008), που ήμουνα γραμματέας του Συνδέσμου, είχα τη διάθεση και τη δυνατότητα να μελετήσω τα πρακτικά των ΓΣ και ΔΣ, και να καταγράψω σε δύο άρθρα, περιληπτικά και αναλυτικά, όσα σημαντικά και με δυσκολία διάβασα (πολλά κακογραμμένα και φθαρμένα από το χρόνο) σε κείμενα πάνω από 100 σελίδες και αφορούσαν την περίοδο 1922-2008 (84 χρόνια). Τα άρθρα αυτά μπορεί κάποιος να τα βρει στην ιστοσελίδα:

ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΗΤΕΣ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΩΝ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ, ΚΑΤΑ ΠΕΡΙΟΔΟΥΣ.

Μετά το 2008, το κύριο σημαντικό έργο που έγινε στο χωριό, με πρωτοβουλία και ευθύνη του Συνδέσμου, είναι το Πολιτιστικό Κέντρο, τα εγκαίνια του οποίου έγιναν με μεγαλοπρέπεια, τον Αύγουστο του 2010. Στη διαδικασία και τις ομιλίες που έγιναν στα εγκαίνια, έγινε λεπτομερής αναφορά σε όλα τα θέματα που αφορούσα το Κέντρο, όπως απόκτησης του οικοπέδου, κατασκευή του κτιρίου κλπ..

Μετά από αυτή την εισαγωγή, θα προσπαθήσω να ανακεφαλαιώσω και να περιγράψω, όσο μπορώ περιληπτικά, τα 6 κύρια έργα που έγιναν στο χωριό, με πρωτοβουλία κυρίως του Συνδέσμου και να καταθέσω μερικές προσωπικές απόψεις και κάποιους προβληματισμούς, σχετικά με τις δραστηριότητες του Συνδέσμου μας. Το κάνω αυτό, για την ιστορία κυρίως αυτού του ευλογημένου τόπου, στον οποίο πολλοί από εμάς γεννηθήκαμε και πολλοί νεότεροι έχουν από εκεί την καταγωγή τους. Επίσης, αυτές οι περιγραφές μπορεί να χρησιμεύσουν και σαν παραδείγματα συνεργασίας των πατριωτών, συλλογικής δράσης και αλληλεγγύης, που μπορούν να φανούν χρήσιμα στους νεότερους Σερβαίους.

Τα έξη κύρια έργα είναι:

1ο έργο: Ναός Κοίμησης Θεοτόκου

Όταν το 1922 συγκεντρώθηκαν οι 10 πατριώτες στον Πειραιά και αποφάσισαν να ιδρύσουν τον Σύνδεσμο, του έδωσαν το όνομα «Κοίμησις Θεοτόκου», που ήταν ο μικρός βυζαντινός Ναός στη «Ράχη» του χωριού, στη θέση δηλαδή που χτίστηκε στη συνέχεια ο υπέρλαμπρος σήμερα Ναός, που αποτελεί στολίδι του χωριού. Φαίνεται δηλαδή, πως η θρησκευτικότητα και η πίστη στο Θεό των πατριωτών εκείνα τα χρόνια, ήταν πολύ βαθιά χαραγμένη στην ψυχή τους και καθόριζε, εν πολλοίς, την καθημερινότητά τους και γενικά τον τρόπο ζωής και δράσης τους.

Ναός Κοίμησης Θεοτόκου, Σέρβου Αρκαδίας

Έργο ζωγράφου, Μαρίας Μαραγκού.

Για το λόγο αυτό, το πρώτο που αποφάσισε να κάνει, ο νεοϊδρυθείς Σύνδεσμος, ήταν να οικοδομήσει νέο Ναό, αν και υπήρχε ο Ναός της Ζωοδόχου Πηγής, που ουσιαστικά κάλυπτε τις θρησκευτικές ανάγκες των πατριωτών, σε συνδυασμό και με τους άλλους Ναούς, που υπήρχαν πέριξ του χωριού. Μάλιστα, αποφάσισαν οι τότε Συλλογικοί, σε συνεργασία προφανώς με τους Τοπικούς παράγοντες, να φτιάξουν μεγαλοπρεπή Ναό, που ξεπερνούσε πάρα πολύ τις πενιχρές οικονομικές δυνατότητες των πατριωτών εκείνης της εποχής, οι οποίοι ζούσαν πάμφτωχα. Είναι να θαυμάζει κανείς αυτή τους την απόφαση, να φτιάξουν δηλαδή επιβλητικό Ναό, με εξαιρετικό σχέδιο ειδικών προς τούτο μηχανικών, με πελεκητά αγκωνάρια, καμάρες, προβολές κλπ. κλπ. Βέβαια, οι ιδρυτές του Συνδέσμου το 1922, ήσαν κυρίως Πειραιώτες έμποροι, που είχαν ευρείαν αντίληψη των πραγμάτων και κάποια οικονομική δυνατότητα.

Μπράβο τους και αιωνία η μνήμη τους, εκατό χρόνια μετά.

Με τη συμβολή, πάντως, όλων των πατριωτών, των εκάστοτε ΔΣ του Συνδέσμου και των εκκλησιαστικών παραγόντων του χωριού, έγινε αυτό το υπέροχο έργο τέχνης που βλέπουμε σήμερα, μοναδικό ίσως, σε όλη την ευρύτερη περιοχή. Ένα έργο που όλοι οι απανταχού πατριώτες χαιρόμαστε να το βλέπουμε, να το καμαρώνουμε και να αισθανόμαστε υπερηφάνεια για τους προγόνους μας και όχι μόνο.

Το έργο αυτό, με τον συμβολισμό του, ένωσε πολύ τους πατριώτες, και όλοι πρόσφεραν «το κατά δύναμιν», στη μακρόχρονη διάρκεια κατασκευής του, μέχρι τις μέρες μας.

Λεπτομέρειες στη συνέχεια και στο δημοσιευμένο άρθρο!

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ.

2^ο έργο: Δημοτικό σχολείο

Δεύτερος σερβαίικος άθλος. Μπορεί τα θέματα πίστης και θρησκευτικότητας των πατριωτών να βρήκαν μία διέξοδο με την απόφαση ανέγερσης νέου Ναού, αλλά οι ανάγκες της καθημερινότητας στο χωριό ήσαν πιο μεγάλες και πιεστικές και ξεπερνούσαν αυτό το στόχο. Τα παιδιά ήσαν πολλά και δεν είχαν σχολείο να μάθουν γράμματα (το υπάρχον ήταν σε πρωτόγονη κατάσταση) και αυτό τους πονούσε πολύ πιο πολύ, από το να ολοκληρωθεί ο Ναός, μιας και υπήρχαν και οι άλλοι Ναοί.

Έτσι αποφασίστηκε να διακοπούν οι εργασίες στο Ναό (το χτίσιμο είχε φτάσει περίπου στο 1,5 μέτρο) και το ενδιαφέρον να επικεντρωθεί στην κατασκευή δημοτικού σχολείου.

Οι εργασίες στην ανέγερση του Ναού είχαν διαρκέσει περίπου 3 χρόνια (από το Πάσχα του 1930 έως το 1933), και η διακοπή των εργασιών διήρκεσε περίπου 21 χρόνια, μέχρι το 1956. Σε αυτή την αλλαγή των προτεραιοτήτων, συμφώνησαν όλοι οι πατριώτες, με μεγάλο ενθουσιασμό, για την ανέγερση σχολείου. Χαρακτηριστική είναι η φράση που αναγράφεται στα πρακτικά του Συνδέσμου, για τη διάθεση των πατριωτών να βοηθήσουν όλοι στην κατασκευή του σχολείου, «συν γυναιξί και τέκνοις».

Το 1933, λοιπόν, αφού ο Σύνδεσμος ανέστειλε τις εργασίες στο Ναό, έστειλε λεφτά στο χωριό να αγοραστεί οικόπεδο, για ανέγερση του σχολείου. Έγιναν συντονισμένα όλες οι απαραίτητες ενέργειες, σε συνεργασία και με την σχολική Επιτροπή του χωριού, και σε διάστημα 5 ετών (μέχρι το 1938) είχαν προχωρήσει σημαντικά οι εργασίες, με συνεισφορές πατριωτών, προσωπική εργασία όλων και κρατική επιχορήγηση, από το Υπουργείο παιδείας. Το επόμενο βήμα ήταν να γίνει η στέγη και να τοποθετηθούν κεραμίδια, Δυστυχώς όμως, λόγω των γνωστών άσχημων συνθηκών που ακολούθησαν στη χώρα τα επόμενα χρόνια (Β παγκόσμιος πόλεμος, κατοχή, εμφύλιος), διακόπηκαν οι εργασίες για μια δεκαετία περίπου, μέχρι το τέλος του εμφυλίου.

Όπως αναγράφεται στα πρακτικά, το 1948, στη ΓΣ του Συνδέσμου, που έγινε στην Αθήνα, συζητήθηκε το θέμα συνέχιση των εργασιών στο σχολείο και ιδιαίτερα αποφασίστηκε η αναζήτηση αγοράς γαλλικών κεραμιδιών. Έτσι άρχισαν ξανά οι εργασίες που διήρκεσαν 3-4 χρόνια (στις αρχές του 1951 έγινε η στέγη) και τη σχολική χρονιά 1952-1953 άρχισε η λειτουργία του νέου σχολείου, σε πανηγυρικό ενθουσιασμό των παιδιών και μεγάλη ανακούφιση των γονιών.

Η λειτουργία του σχολείου ήταν συνεχής για 33 περίπου χρόνια (μέχρι το 1986), οπότε έκλεισε, λόγω έλλειψης μαθητών.

School

Το σχολείο εκείνα τα χρόνια με τα παιδιά (174 το 1956)

να παίζουν στο προαύλιο.

ΞΕΝΩΝΑΣ 1.

Ανακαίνιση του σχολείου και μετατροπή του σε Ξενώνα

Στη συνέχεια και για 30 περίπου χρόνια, το κτίριο ήταν εγκαταλελειμμένο, έπεσαν τα παράθυρα, έγιναν μεγάλες φθορές και η στέγη ήταν έτοιμη να καταρρεύσει. Ευτυχώς, με ενέργειες του Συνδέσμου βρέθηκε ένας καλός πατριώτης, που ήταν στην κατάλληλη κρατική θέση, και «έβγαλε» ένα σημαντικό ποσό, για ανακαίνιση/ανακατασκευή του σχολείου, με άλλον πλέον σκοπό. Έτσι, με διεθνή διαγωνισμό, ανέλαβε εταιρία το έργο αυτό και το σχολείο αναπαλαιώθηκε και διαμορφώθηκε κατάλληλα, ώστε να λειτουργήσει ως ξενώνας ειδικών ευάλωτων ομάδων πληθυσμού.

Οι εργασίες σχεδόν έχουν ολοκληρωθεί. Αναμένουμε τα περαιτέρω.

Σχετικά με το σχολείο του χωριού, τους δασκάλους που υπηρέτησαν εκεί , τους μαθητές κλπ. μπορείτε να διαβάσετε στο άρθρο:

ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ

3^ο έργο: Ο δρόμος Σαρά-Σέρβου

Μετά τη λήξη του εμφυλίου το 1949, όλοι οι πατριώτες, όπως και όλοι οι Έλληνες, προσπαθήσουν να συμμαζέψουν τα ερείπια που άφησε πίσω της η δεκαετής λαίλαπα των πολέμων. Αφού η κατασκευή του νέου σχολείου στο χωριό μας είχε προχωρήσει αρκετά, δημιουργήθηκε έντονη και επιτακτική ανάγκη κατασκευής δρόμου «Σαρά-Σέρβου», για να μπορούν οι πατριώτες να μετακινούνται με κάποια ευκολία και να μην είναι αναγκασμένοι να πηγαίνουν στα Λαγκάδια, για να πάρουν το λεωφορείο, η να έρχονται με τα πόδια από εκεί στο χωριό. Βέβαια, υπήρχε σε εξέλιξη η κατασκευή του σχολείου και οι πατριώτες είχαν προσφέρει για τη συνέχιση των εργασιών, τις όποιες δυνατότητες είχαν. Όμως, «και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι».

Έτσι, αποφασίστηκε να γίνουν και τα δύο μεγάλα έργα παράλληλα. Από τη μια το σχολείο και από την άλλη ο δρόμος. Θα αναρωτηθεί κάποιος. Ήταν δυνατό αυτό, με δύο τεράστια έργα, σε μια εποχή που υπήρχαν ερείπια από τον πόλεμο και μεγάλη φτώχεια; Και όμως ήταν δυνατό, όπως φάνηκε από το αποτέλεσμα, χάρις σε έναν μοναδικό υπερ- πατριώτη, που ανέλαβε στους ώμους του τον συντονισμό όλων των ενεργειών και για τα δύο έργα. Αμέτρητα τα ταξίδια του «Αθήνα- Σέρβου» και τανάπαλιν (οι πατριώτες έλεγαν, πως τα πόδια του …είχαν βγάλει νερό) και αμέτρητες οι επισκέψεις του σε υπηρεσίες και αρμόδιους παράγοντες, για μηχανήματα, οικονομική βοήθεια κλπ. Τελικά, με τη συνδρομή όλων των πατριωτών και κάποια κρατική βοήθεια, έγινε η περιπόθητη διάνοιξη, παράλληλα με τη συνέχεια των έργων στο σχολείο. Έτσι, το Φεβρουάριο του 1951 (;), το πρώτο αυτοκίνητο ήρθε στην πλατεία του χωριού. Μέγας άθλος. Χαράς ευαγγέλια!

a gefiraSara

b eikonostasi

Σέρβου 1951 (;)

Το πρώτο αυτοκίνητο (τζιπ Νομαρχίας) στο κέντρο του χωριού

Το Γεφύρι του Σαρά και το εικονοστάσι,

από όπου ξεκίνησε η διάνοιξη του δρόμου.

Όμως, για να λέμε και τις αδυναμίες μας, το χωριό δεν φέρθηκε στον μέγα αυτό ευεργέτη, όπως του άξιζε, ανάλογα δηλαδή με το πώς φέρθηκε αυτός στο χωριό και τι πρόσφερε. Αλτρουιστής ο άνθρωπος αυτός, με πανεπιστημιακή καθηγητική μόρφωση, χωρίς κανένα απολύτως προσωπικό όφελος (ούτε σπίτι είχε στο χωριό, ούτε την οικογένειά του έφερε κάποια στιγμή στου Σέρβου). Πλέον αυτού του έργου, που πρόσφερε στο χωριό, υπήρξε και πρότυπο προόδου για τους πατριώτες. Το αγροτόπαιδο που ξεκίνησε ξυπόλυτο από του Σέρβου, μορφώθηκε πολύ και έφτασε πολύ ψηλά και ξαναγύρισε στο χωριό να προσφέρει το μέγιστο που μπορούσε, στους πατριώτες του. Εκτός από αυτό, δεν πρέπει να είναι άσχετο και το γεγονός, πως πάνω από εκατό νέοι του χωριού ακολούθησαν τον ίδιο επαγγελματικό δρόμο, το ίδιο λειτούργημα.

Το ευχάριστο αυτό γεγονός, της διάνοιξης δηλαδή του δρόμου «Σαρά-Σέρβου», είχε και το δυσάρεστο επακόλουθο, της μη συνέχισης του δρόμου προς το συνοικισμό του χωριού «Αράπηδες» και τα χωριά της κάτω Ηραίας και η συνέχεια έγινε προς τα χωριά Λυκούρεση, Ψάρι κλπ. Ο λόγος; Στα πρακτικά αναγράφεται η φράση του προέδρου του Συνδέσμου, κάποια χρόνια αργότερα:

«…στο χωριό που είχα πάει δεν διαπίστωσα προθυμία των πατριωτών για συνέχιση του δρόμου προς Αράπηδες…»

και ακόμη: «…Λυπούμε που αντέδρασαν κάποιοι στο χωριό και δεν συνεχίστηκε ο δρόμος προς το συνοικισμό…».

4^ο έργο: Δρόμος Σέρβου-Αράπηδες.

Μπορεί να μην συνεχίστηκε ο δρόμος το 1952 προς Αράπηδες, αλλά ποτέ δεν είναι αργά, και επί πλέον … είχαν γνώση οι φύλακες. Έτσι, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και μετά από έντονες συλλογικές διαβουλεύσεις και επίμονες προσπάθειες -και παρά τις αντιξοότητες και αντιδράσεις κάποιων ελάχιστων πατριωτών-, τον Αύγουστο του 1976 (24 χρόνια μετά) άρχισε η πολυπόθητη διάνοιξη, σε κλίμα ενθουσιασμού και πανηγυρισμού, για τη συνέχιση του δρόμου προς το συνοικισμό του χωριού.

Σε πρώτη φάση έφτασε η διάνοιξη μέχρι το ρέμα μηλιάνθη, όπου σταμάτησε, γιατί η νέα διοίκηση του Συνδέσμου, δεν ήθελε να συνεχίσει ο Σύνδεσμος το δρόμο (στην εφημερίδα «Αρτοζήνος» εκείνης της εποχής, αναγράφονται … τα σχετικά). Αλλά και αυτό ξεπεράστηκε, αφού το σύνολο σχεδόν των πατριωτών ήθελαν να συνεχιστεί το έργο και είχαν τη διάθεση να προσφέρουν, ότι μπορούσε ο καθένας.

ΣΕΡΒΟΥ3 ΓΕΡΓΑΚΟΠ.

Δρόμος Σέρβου-Αράπηδες,

Περιοχή "Φραζινέτας" (Φράγκοι-neta).

Στη διπλανή φωτογραφία, φαίνεται η αιωνόβια δρυς

στον προαύλιο χώρο του Ιερού Ναού Αγίου Κωνσταντίνου

και τα αυτοκίνητα παρκαρισμένα εκεί, στη μεγάλη πλατεία.

ΑΡΑΠ ΔΡΙΣ

Έτσι, οι άνθρωποι που είχαν την πρωτοβουλία εκτέλεσης του έργου, δημιούργησαν νέο Φορέα (με όλες τις νομικά απαιτούμενες διαδικασίες), και με την αποκλειστική συνδρομή όλων των πατριωτών, ο δρόμος έφτασε τελικά στο συνοικισμό.

Οι προσφορές των πατριωτών (δυστυχώς, δεν υπήρχε τότε η δυνατότητα να δημοσιευθούν στον "Αρτοζήνο"), ονομαστικά γι΄αυτό το δρόμο, φαίνονται στο άρθρο:

ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΣΕΡΒΟΥ-ΑΡΑΠΗΔΕΣ

Επανέναρξη εργασιών στο Ναό Κοίμησης της Θεοτόκου.

Μετά διακοπή 20 και πλέον ετών των εργασιών για την ανέγερση του Ναού της Κ.Θ., ήρθε η ώρα να ξαναρχίσουν οι εργασίες (1957), αφού τα δύο τεράστιας σημασίας έργα για το χωριό -σχολείο και δρόμος- είχαν τεθεί σε λειτουργία. Έτσι, έγιναν οι κατάλληλες προετοιμασίες, συγκεντρώθηκαν χρήματα (110.000 είχαν συγκεντρωθεί μέχρι το 1957) και τον Φεβρουάριο αυτού του χρόνου έγινε «εκκαμίνευση της ασβέστου» και ξεκίνησαν οι εργασίες.

Σε διάστημα 7 περίπου ετών, οι εργασίες είχαν φτάσει στο σημείο, ώστε μπορούσαν να γίνουν τα εγκαίνια. Πράγματι έγιναν το 1964, με μοναδική λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια, με συμμετοχή όλων των πατριωτών «Συλλογικών και ντόπιων» , όπως άλλωστε άρμοζε σε ένα τέτοιο τεράστιο και μοναδικό έργο!

Σέρβου 1964. Εγκαίνια Ιερού Ναού Κοίμησης Θεοτόκου.

Στη συνέχεια και αφού η εκκλησία λειτουργούσε κανονικά, έγιναν σταδιακά πολλές άλλες εργασίες, με συνεργασία Συνδέσμου-εκκλησιαστικού Συμβουλίου ( ή και μόνου του Εκλ. Συμβουλίου) και προσθήκες (επικεράμωση, επιχάλκωση τρούλου, καμπαναριό, πρόναος, αγιογράφηση κλπ), και στις μέρες μας μπορούμε να πούμε πως οι εργασίες σχεδόν έχουν ολοκληρωθεί.

Αείμνηστοι όλοι οι πατριώτες, που δεν είναι πλέον κοντά μας, για ότι πρόσφεραν να γίνει αυτό το αρχιτεκτόνημα.

Δυστυχώς όμως, οι άνθρωποι έχουν φύγει πλέον από το χωριό μας (λιγότεροι από 20 παραμένουν το χειμώνα εκεί) και δεν υπάρχει και παππάς για τακτικές λειτουργίες!

…. Έτσι είναι η ζωή.

5ο έργο: Δρόμοι μέσα στο χωριό.

Πολύ σημαντικό και αυτό το συλλογικό έργο, της κατασκευής εσωτερικών δρόμων τόσο στο πάνω, όσο και στο κάτω χωριό, ώστε να μπορεί να κινηθεί ένα αυτοκίνητο. Οι πατριώτες εξυπηρετήθηκαν πάρα πολύ από τους δρόμους αυτούς, γιατί δεν κουβαλούσαν πλέον τα πράγματά τους, αφού το αυτοκίνητο έφτανε κοντά στο σπίτι τους. Πλέον αυτού, σημαντική ήταν και η εύκολη μεταφορά των διαφόρων οικοδομικών υλικών, για κατασκευή των σπιτιών, που πριν οι πατριώτες τα κουβαλούσαν με τα γαϊδούρια.

Από την Τρανηβρύση ο δρόμος έφτασε στη « Ζευγολατίτσα» και από εκεί, μέσα από το χωριό, έγινε σύνδεση με τον κεντρικό δρόμο (παρακλάδι του δρόμου έφτασε μέχρι τον Αγιολιά). Προς το κάτω χωριό ο δρόμος πέρασε από τη βρύση του λεύκου και έφτασε μέχρι το τελευταίο σπίτι και παρακλάδι αυτού έφτασε μέχρι τα στρικαίικα σπίτια. Αν από εκεί επεκταθεί προς την τρανηβρύση 9μικρή απόσταση) και ενωθεί με τον κεντρικό δρόμο, θα έχει ολοκληρωθεί η κίνηση των αυτοκινήτων μέσα στο χωριό. Αυτό είναι μια πρόκληση για την διοίκηση του Συνδέσμου και τις Τοπικές Αρχές. Μακάρι να γίνει.

6^ο έργο: Πολιτιστικό Κέντρο Σέρβου.

Η κατασκευή αυτού του Κέντρου και η επέκταση της πλατείας της «Ράχης» (σχεδόν διπλασιασμός), είναι το τελευταίο μεγάλο συλλογικό έργο, που έγινε στο χωριό μας. Με επίμονες ενέργειες του Συνδέσμου, σκληρή δουλειά και χρήματα των πατριωτών (2 πρόεδροι πρόσφεραν από ένα εκατομμύριο δραχμές έκαστος, σημερινής αγοραστικής αξίας 5.000-6.000 ευρώ/ανά εκατ. δρχ; ) αγοράστηκε το μισό σπίτι της «Μπαρκούτσιος» (το άλλο μισό το πρόσφερε δωρεάν ο Δημητρόπουλος) που ήταν στη βορειοδυτική πλευρά της «Ράχης» και κατεδαφίστηκε για να γίνει το Κέντρο.

Τον σκελετό από μπετό τον έφτιαξε ο Δήμος Ηραίας και όλες τις υπόλοιπες εργασίες τις εκτέλεσε ο Σύνδεσμος, με προσφορές πατριωτών, που έφτασαν περίπου τις εκατό χιλιάδες ευρώ.

Έτσι το χωριό διαθέτει πλέον μια πολύ μεγάλη αίθουσα, για ποικίλες εκδηλώσεις «μικρών και μεγάλων», για Γ.Σ Συνδέσμου, λαϊκές συνελεύσεις, εκλογές κλπ.

Η κάτω αίθουσα έχει προβλεφτεί να γίνει μουσείο, και να εκτεθούν εκεί διάφορα αντικείμενα από τη μακρά περίοδο ζωής των πατριωτών στο χωριό, καθώς και η εξαιρετική συλλογή του Γ. Κατσιάπη, που την έχει προσφέρει στο Σύνδεσμο. Επίσης, υπάρχει και μια αξιόλογη συλλογή του Κ. Κατσιάπη, που με φροντίδα του Συνδέσμου έχει μεταφερθεί στο Π.Κ.

ΣΕΡΒΟΥ ΦΕΒΡ2018 1

Είσοδος Πολιτιστικού από την

πλατεία της "Ράχης"

Νότια πλευρά Π.Κ. Είσοδος Υπογείου και είσοδος Εισογείου

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΣΕΡΒΟΥ

Η κατασκευή του μουσείου στο Π.Κ. και η αναγραφή στο Ηρώο του χωριού, των ονομάτων Πεσόντων και Ηρώων Σερβαίων είναι, κατά τη γνώμη μου, τα δύο μεγάλα έργα που υπολείπονται να γίνουν από το Σύνδεσμο, σε συνεργασία με τις Τοπικές Αρχές.

Είναι και αυτό μία πρόκληση για τις διοικήσεις του Συνδέσμου..

Μικρότερα έργα

Εκτός από τα παραπάνω μεγάλα έργα στο χωριό, έχουν γίνει και άλλα μικρότερα με πρωτοβουλία του Συνδέσμου, όπως είναι το μνημείο στο συνοικισμό Αράπηδες (2005) η βρύση στην πλατεία της "Ράχης", η ανακατασκευή της βρύσης "Λυμνίτσα", η στήριξη και αρμολόγιση της βρύσης "Δημοκοίτης", η επισκευή του εικονοστασίου του Αγιαντριά (2017) και άλλα.