Πέρασε καιρός από το Πάσχα  και έρχονται στο μυαλό νοερά σκέψεις και αναμνήσεις από ότι ζήσαμε τις  Άγιες εκείνες ημέρες στο χωριό.  Έναν τόπο που κουβαλά ο καθένας μέσα του, όπου και αν βρίσκεται και που η επιστροφή μετουσιώνεται σε ελπίδα και δύναμη για το μέλλον.

Ο τόπος απέκτησε εκείνες τις ημέρες ζωή,  παρά τις άσχημες για την εποχή καιρικές συνθήκες οι οποίες  δεν στάθηκαν εμπόδιο στο τυπολατρικό της Μεγάλης Εβδομάδας  και του Πάσχα.

Η εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου γέμισε από κόσμο που συμμετείχε στο Θείο Δράμα και έψαλε τους θαυμάσιους Ύμνους των μεγάλων μελωδών της Ορθοδόξου Πίστεώς μας, ωθούμενος από  εσωτερική ανάγκη για  μετουσίωση των συναισθημάτων που δημιουργεί η σκέψη των δεινών και του μαρτυρίου του Κυρίου, σε στάση ζωής.   

.Πέρασε πια η εποχή που το χωριό μας έσφυζε από ζωή, της άγιες ημέρες του ΠΑΣΧΑ, με όλους σχεδόν τους πατριώτες να βρίσκονται στο σπιτικό τους, για να γιορτάσουν  με τη φαμελιά τους, τη σταύρωση και την Ανάσταση του Χριστού.

Όλοι εμείς, οι μεγαλύτεροι πατριώτες, που παιδιά ζήσαμε εκείνη την εποχή στο χωριό, αισθανόμαστε βαθειά συγκίνηση, αναπολώντας τα βιώματα της παιδικής μας ηλικίας, που έχουν καταγραφεί ανεξίτηλα στον «σκληρό δίσκο» του εγκεφάλου μας. Είναι γνωστό και αυτονόητο, πως όσο πιο πολύ μεγαλώνει ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο γυρνάει στα περασμένα, ιδιαίτερα σε εκείνα της παιδικής και εφηβικής του ηλικίας, που για εμάς τους μεγαλύτερους Σερβαίους αυτά περιστρέφονται γύρω από το χωριό μας, Σέρβου, και τα …πέριξ.