Χ. Αθ. Μαραγκού, υποστρατήγου ε.α.

Οι Κλέφτες

Μετά την αποτυχία της επαναστάσεως, που με την βοήθεια των αδελφών Ορλώφ και της Αικατερίνης της Ρωσσίας, εξερράγη στην Πελοπόννησο,  οι κλέφτες  άρχισαν  να δημιουργούν προβλήματα στους Οθωμανούς.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γίνονται υπολογίσιμοι από τις ξένες δυνάμεις  αλλά και από τους Έλληνες, που απέβλεπαν στην αποτίναξη της τουρκικής κυριαρχίας.

Με αφορμή τα έργα που γίνονται στο χωριό για την αντικατάσταση των αμιαντοσωλήνων του δικτύου ύδρευσης και αναπολώντας 55 χρόνια πίσω στα 1956, θα προσπαθήσω να περιγράψω με ποιόν τρόπο γινόταν εκείνα τα χρόνια η διαχείριση και εκμετάλλευση των υδάτινων πόρων. Όπως όλα τα χωριά, έτσι και το δικό μας ήταν χτισμένο σε χώρο που υπήρχαν βρύσες για να καλύπτουν μια από τις βασικότερες ανάγκες της ζωής. 

Βρύσες στο χωριό και στα πέριξ.

Οι κυριότερες βρύσες που τροφοδοτούσαν τα σπίτια στο χωριό ήταν η Τρανηβρύση, ο Λεύκος και ο Δημοκοίτης. Στο κάτω χωριό υπήρχε ακόμη και η βρύση του Νυσιουβέργου, που αρχικά πήγαζε στους κήπους και αργότερα η Κοινότητα την μετέφερε στο δρόμο που πηγαίνει από τα Σχιζαίικα προς τα περιβόλια της Μούζγας. Λίγο νεράκι έβγαινε και στο υπόγειο των σπιτιών του Βασίλη Μπόρα (Κουτσοβασίλη) και Πανάγου Δημόπουλου (Τσαλδάρη).

Από το ιστολόγιο του Ιωάννη Στ. Βέργου

.
.... «Και αν έτρεξε και ξέφυγε από το σούρμα ο λαγός και το νερό,να ξέρεις, ότι, από το ίδιο σούρμα, που πέρασε και ξέφυγε ο λαγός, και έτρεξε το νερό,εκεί, θα ξανά τρέξει...»

.
Το νερό και το χώμα είναι, πρωταρχικά συστατικά και παράγοντες για την ύπαρξη της ζωής...
Και τα δύο αυτά αγαθά, είναι σπάνια, και σπουδαία, ας φαίνονται ότι υπάρχουν εν αφθονία στην φύση.
Το χώμα είναι πιο σπάνιο και πολύτιμο, διότι μια φορά και μόνο το έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο και του το έκανε δώρο, άλλη φορά δεν το έχει δώσει και ξανά δεν το δίνει... Δεν θα του το ξανά δωρίσει...
Όλα τα έχει φτιάξει ο άνθρωπος, όμως χώμα που δεν το ξαναδίνει ο Θεός, που δεν του δίνουμε και μεγάλη σημασία, όταν το έχουμε. δεν έχει ακόμα φτιάξει...
Το νερό και αυτό είναι σπάνιο, χρήσιμο, πολύτιμο, αναγκαίο για την ζωή, αλλά ο Θεός συχνά, πυκνά, μας το δίνει, μας το δωρίζει με την βροχή.

Χ. Ι. Μαραγκός. 

Με την ευκαιρία του εορτασμού του Αγίου Κωνσταντίνου, πολιούχου των Αραπαίων, είχα τη χαρά να επισκεφτώ το συνοικισμό του χωριού μας Σέρβου, και να συμμετέχω στις εκδηλώσεις, που είχαν προγραμματιστεί. Παράλληλα θεώρησα χρέος μου να γράψω ένα σχετικό άρθρο, και να το αναρτήσω στην ιστοσελίδα του Συνδέσμου Σερβαίων servou.gr, μαζί με αρκετές φωτογραφίες, από το εξαιρετικό παραδοσιακό αυτό πανηγύρι. Εκτός από το ρόλο του «πανηγυριώτη» (έτσι έλεγαν στα παιδικά μας χρόνια –και όχι μόνο- όσους πήγαιναν στα πανηγύρια) είχα επιπλέον και τη χαρά να επισκεφθώ την ιστορική βρύση του χωριού, που πρόσφατα ανακαινίστηκε, και κοσμεί πλέον όλη την περιοχή.

Πρόκειται για μια εξαιρετική δουλειά ανακατασκευής της παλιάς βρύσης, με αγάπη, επιμέλεια και μεράκι, από τους ίδιους τους Αραπαίους, χωρίς καμία κρατική ή άλλη συλλογική βοήθεια.

Πρωτομάστορας, σχεδιαστής και εκτελεστής του έργου ήταν ο δεξιοτέχνης Αραπαίος Γιάννης Ν. Χρονόπουλος

Γ. Δ. Βέργος, X. I. Mαραγκός

Σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια «…Ο νερουλάς ή νεροκόπος ήταν πλανόδιος πωλητής νερού και αναλάμβανε την τροφοδότηση των σπιτιών, σε πόλεις ή χωριά, που δεν είχαν δική τους προμήθεια…».   Νερουλάς στο Μαρούσι ήταν και ο Ολυμπιονίκης Σπύρος Λούης με τον πατέρα του.

Στο δικό μας χωριό (όπως και σε όλα σχεδόν τα χωριά της χώρας), που δεν υπήρχε παλιότερα κεντρική ύδρευση, το νερό το κουβαλούσαν συνήθως οι γυναίκες με τα βαρέλια στον ώμο ή «ζαλιά». Συνεπώς …δεν είχαμε ανάγκη από νερουλάδες. Χρειαζόμαστε όμως κάποιους που θα αναλάμβαναν να ρυθμίζουν το νερό των μεγάλων πηγών του χωριού, για το πότισμα των περιβολιών, τη θερινή περίοδο. Αυτούς εμείς τους λέγαμε νερουλάδες η νερολόγους.